Stel je voor: een stel jonge kerels beslissen om een bandje op te richten, sleuren hun instrumenten en een bak bier naar iemands zolder en nemen daar een paar matig geproduceerde doch charmante nummers op. Dat is een zeer clichématige voorstelling van de gemiddelde garage rockband, en helemaal van toepassing op The Orwells. Op hun derde album ‘Terrible human beings’ voegen de Amerikanen wederom weinig toe aan het genre.

De groep speelt namelijk consequent op veilig. Het merendeel van het album bestaat uit typische mid- tot uptempo rocksongs die in het straatje van FIDLAR liggen. Qua productie horen we een nostalgische lo-fisound die doet terugdenken aan de goeie ouwe dagen van bands als The Stooges. Dat zorgt voor een typische garagesfeer waar The Orwells op mikken, maar opvallen doen ze er niet mee. Ook tekstueel snijdt zanger Mario Cuomo regelmatig de klassieke, onbezonnen thema’s van de adolescentenrock aan. Zo heeft openingstrack ‘They put a body in the bayou’ een vrij hoog ‘sex, drugs & rock-‘n’-roll’-gehalte en gaat ‘M.A.D.’ over het uitstellen van verantwoordelijkheden ten voordele van het luilekkerleventje. Nooit pretenderen ze iets meer te willen doen dan wat lawaai maken.

Dat wil echter niet zeggen dat een album zoals dit geen waarde heeft. Hoewel er van originaliteit weinig sprake is, komen ze wel sympathiek over. Je hoort dat de jongens zich amuseerden in de studio en dat werkt aanstekelijk. De refreintjes kan je na twee keer luisteren meezingen en het is moeilijk om niet mee te knikken op de punky ritmes van de snellere nummers. Op ‘Black francis’ wordt een leuke cadans gecreëerd met een vraag-en-antwoord-achtig vocaal spelletje. Uitschieter is ‘Heavy head’, een energiek en relatief noisy nummer dat het album wat extra pit geeft. Het Amerikaanse vijftal brengt geen complexe muziek, maar heeft het hart wel op de juiste plaats.

Voor een grensverleggende gitaarplaat ben je bij The Orwells aan het verkeerde adres. ‘Terrible human beings’ is een beetje zoals die buurjongen waarmee je geen al te diepe gesprekken kunt voeren, maar waar je op café wel een vlotte babbel aan hebt. Nodig hem echter niet elk weekend uit, want dan ben je snel op ‘m uitgekeken.

The Orwells spelen zaterdag 25 februari in de Botanique (info & tickets)