Het lijkt al een eeuwigheid geleden dat The Drums doorbrak met surfrockhit ‘Let’s go surfing’ – die destijds zowaar op TMF werd gedraaid. Na de hype volgde een oerdegelijk, zelfgetiteld album vol fijne gitaren en melancholische mijmeringen. Binnen de band bleken er echter onenigheden te zijn: op tweede langspeler ‘Portamento’ werd het viertal gereduceerd tot een trio, op ‘Encyclopedia’ waren ze nog maar met twee, en op nieuwste worp ‘Abysmal thoughts’ doet zanger-gitarist Jonathan ‘Jonny’ Pierce het zowaar alleen.

Tijdens opener ‘Mirror’ valt op het eerste gehoor niet eens te merken dat de originele bezetting van The Drums in rook is opgegaan. De bitterzoete strandsound klonk niet meer zo fris sinds het debuut uit 2010 en Pierce blaakt van de goesting. De tekst legt echter een heel ander aspect bloot. “I’m not the human that I could’ve been”; Jonny – verlaten door al zijn bandleden – houdt zichzelf een spiegel voor. “I miss myself” doet vermoeden dat het geen al te mooi zicht is. De schaamte wordt er nog eens extra ingewreven door een vrouwenkoor: “Who are you?”. ‘Abysmal thoughts’ belooft reeds vanaf de eerste song een ontnuchterende lap zelfreflectie te worden.

Hetgeen dat Pierce het hardst lijkt te treffen is het verlies van zijn geliefde, iets waarvan hij zichzelf de schuld geeft in het door strijkers begeleide ‘Blood under my belt’ (“What does it take for you to believe that I have changed (…) Yes it’s true that I hurt you, but I still love you”). Zo gaat het nog even door tijdens sterke songs als ‘Heart basel’ en ‘Shoot the sun down’. In die tweede verstopt hij zich onder de dekens uit angst voor zonlicht, en het is pas tijdens ‘Your tenderness’ dat hij inziet dat het misschien de liefde is die hem kan redden – een verhaal dat we onlangs ook op de nieuwe van Joey Agresta te horen kregen. “Your tenderness is filling me with hope” vormt het orgelpunt der melancholie op deze mooie plaat.

Muzikaal kleurt Jonny op ‘Abysmal thoughts’ zo nu en dan eens subtiel buiten de lijntjes – een synthriedeltje dat dienst doet als bas of het introduceren van een koperblazer – maar over het algemeen klinkt een album van The Drums in 2017 grotendeels hetzelfde als in 2010. Vreemde eend in de bijt is het geweldige ‘Are u fucked’, dat naar Marching Church neigt . De bescheiden variatie in het oeuvre hoeft geen probleem te zijn, aangezien Pierce nog steeds sterke nummers uit zijn mouw weet te schudden en vooral op tekstueel vlak een glansprestatie neerzet. Enige saaie song ‘All we share’ slaagt er niet meer in om roet in het eten te gooien: ‘Abysmal thoughts’ is het beste The Drums-album sinds hun debuut.

The Drums speelt op 29 september in de Botanique (info & tickets).