Het Fins/Franse duo bestaande uit Olivia Merilahti en Dan Levy is terug met hun derde worp getiteld ‘Shake, shook, shaken’. Officieel staan ze te boek als een Franse act omdat hun thuisbasis zich in Parijs bevindt, en daarom kwalificeerde het debuut van de band ‘A mouthful’ zich in 2008 voor de titel van het eerste Engelstalige album van een Franse groep die de nummer 1 positie in de charts bemachtigde. Dit mag best een prestatie genoemd worden in een land waar anti-Anglicaanse sentimenten nog altijd ruim aanwezig zijn. Daarnaast is het op dit vlak lastig concurreren met (relatieve) grootheden zoals Phoenix en Tahiti 80. De basis voor het succes van The Dø ligt in fraaie afgeronde songs en het creatieve gebruik van traditionele instrumenten in combinatie met het onmiddellijk herkenbare stemgeluid van Merilahti.
Ook het tweede ‘Both ways open jaws’ uit 2011 stond bomvol met aanstekelijke liedjes, het merendeel daarvan instant memorabel. Helaas is het de band niet geheel gelukt om die trend door te zetten op hun meest recente release.
Laten we beginnen met de conclusie. ‘Shake, shook, shaken’ is een prima plaat, niks minder, maar helaas ook niks meer. Waar het vorige werk van The Dø bol stond van de originele ideeën, zijn ze nu wat minder vindingrijk geweest. Te vaak borrelt de gedachte naar boven dat we het al eens eerder hebben gehoord. Nu is het niet zo dat het lijkt op muziek van andere artiesten, en dat is de redding van dit album. Want hoewel het niet meer vernieuwend is, klinkt het allemaal nog wel steeds precies als The Dø. Met ‘Keep your lips sealed’ vangt men nog wel aan met een atypisch, dof en gemoffeld geluid, maar het gaat gelukkig al snel over in de kenmerkende mooie klanken, heldere zang en fijne melodieën.
Zoals altijd bij deze band is het productiewerk weer uitstekend en werd er veel aandacht besteed aan de details, dat is immers waar the devil resideert. The Dø bestaat uit twee multi-instrumentalisten en ook dat is een handelsmerk. In vrijwel ieder nummer worden andere instrumenten ingezet, en als ze al wel herhaald worden is de inzet anders. Waar in het verleden veelal de ingenieuze percussie samen met de vocalen de show stal, zijn deze op ‘Shake, shook, shaken’ meer dan ooit ingeruild voor een elektronische beat, en dat is voor The Dø wel degelijk vernieuwend. Onderhuids schuilt namelijk een rasechte dance-plaat in vermomming. Ook het toegenomen aandeel van de synths in de muziek verwijst hier naar en het gevolg is dat de heupen geregeld ongemerkt aan het wiegen slaan, met name op de eerste zes van de langspeler.
Hier zijn we meteen bij het grootste minpunt van ‘Shake, shook, shaken’ aanbeland. Het werk is extreem ‘front-loaded’. Alle twaalf liedjes zijn individueel zonder meer de moeite waard, maar de front six zijn een flinke tand beter en interessanter dan de back six. Sterker nog, binnen dat eerste halve dozijn bevindt zich een aantal werkelijk geweldige nummers. Het zou ronduit een schande zijn als prijsbeesten als ‘Miracles (back in time)’ en ‘Sparks’ niet de toppen van de hitlijsten zouden bestijgen. Dat het slechts de Franse hitlijsten betreft mag de pret uiteraard niet drukken.
Al met al is ‘Shake, shook, shaken’ een zogenaamde mixed bag, en de waardering hiervoor brengt dat ook tot uitdrukking. De eerste helft van het album zal vaak en met veel plezier beluisterd worden. De tweede helft zal echter veelal vergeten worden en dat helaas ook nog na meerdere luisterbeurten.
Het duo live aan het werk zien kan binnenkort in Brussel (Botanique, 14.12, info & tickets).
Album verdeeld door PIAS
