Het leek wel een eeuwigheid sinds Strand of Oaks nog eens van zich liet horen. Bijgevolg lagen onze verwachtingen vrij hoog toen Timothy Showalter zijn vijfde langspeler ‘Hard love’ aankondigde. Dat heeft hij voor een groot deel aan zichzelf te danken, aangezien ‘Heal’ uit 2014 van sublieme makelij was. Helaas bleef die plaat onterecht in de schaduw van het succes van die andere dadrockband The War on Drugs. Alsof hij eindelijk een definitieve doorbraak wilt forceren, klinkt Strand of Oaks op ‘Hard love’ ambitieuzer dan ooit tevoren.

De hypermelancholische rock van ‘Heal’ leek twee maanden geleden een vervolg te krijgen in de vorm van straffe single ‘Radio kids’. Net als in het nummer ‘JM’ herbeleeft Showalter zijn eenzame jeugd waarin muziek een belangrijke compagnon was. Drie jaar geleden zong hij al over de in 2013 overleden zanger Jason Molina (Songs:Ohia). “I had your sweet tunes to play” klonkt het toen. Vandaag verheerlijkt hij op nostalgische wijze het medium radio (“At least i had that song on the radio“). Op tweede vooruitgestuurde single ‘Rest of it’ werd dan weer geopteerd voor rechttoe rechtane rock-‘n-roll. De melancholie moest plaats ruimen voor een uitgelaten sfeer zonder meer. Toffe gitaarsong, maar in tegenstelling tot de eerste single niet echt memorabel.

Het is die tweede single die de sound van ‘Hard love’ het best kristaliseert, en dat is even wennen. Eerlijk: de eerste paar luisterbeurten waren we absoluut geen fan van het album. Songs als ‘Everything’ en ‘On the hill’ klonken vergeleken met het oudere werk erg oppervlakkig, alsof Showalter voor de makkelijkste weg gekozen had. Na een tijd beginnen de heftig aangeslagen gitaren en roekeloze solo’s zich echter vast te bijten, en voor je het weet ben je aan het headbangen alsof je leven er van afhangt. Het zijn dan misschien wel de minst gesofisticeerde songs die hij in zijn carrière schreef, maar daarom niet de minst amusante. Met pianoballad ‘Cry’ probeert Showalter overduidelijk het gitaargeweld te compenseren, maar mede doordat het resultaat erg flauw is voelt het een beetje geforceerd aan.

Nee, dan hebben we liever dat hij een dosis melancholie injecteert zoals hij dat in het geweldige ‘Salt brothers’ doet. Een schreeuwerige gitaarintro wordt afgelost door gemoedelijke strofes, om dan onverwachts een prachtig zeemzoet refrein in te zetten. Kippenvelsong pur sang. Ook opener en tevens titelsong ‘Hard love’ is uit hetzelfde hout gesneden, zij het dan dat de kracht van dit nummer in de fantastische opbouw zit. Een emotioneel verloop van moodswings wordt verzacht met een zalvend refrein. Het grote minpunt aan deze song is dat ze met haar drie minuten gewoonweg te kort is. Als Timothy pakweg vier minuten langer had uitgeweid over zijn moeilijke liefde, had hij een song gemaakt evenwaardig aan instant classic ‘JM’ van drie jaar geleden. Saaie afsluiter ‘Taking acid and talking to my brother’ duurt dan weer vier minuten te lang. Kostbare tijd die beter aan de opener was besteed.

Op ‘Hard love’ bevindt Strand of Oaks zich eindelijk in zijn natuurlijke habitat. De tristesse van ouder werk wordt aangevuld met rauwe rock ‘n roll die barst van Timothy’s enthousiasme, en dat resulteert zowel in ijzersterke als lichtjes overbodige songs. Geloof ons: het is even wennen, maar eens je de nieuwe Strand of Oaks doorhebt laat hij je niet snel los. En laat dat nu net Showalters nostalgische hoofddoel zijn. Het doel van een man met een hart voor muziek.

Lees hier ons interview met Timothy Showalter.

Strand Of Oaks speelt 27 februari in de AB (info & tickets) en 4 maart in De Zwerver (info & tickets).