Soms zijn er van die bands die al decennia lang meedraaien zonder ooit echt door te breken bij het grote publiek of te zwichten voor het grote geld en een mainstream geluid. Zo ook de Amerikaanse indierockers van Spoon, die plaat na plaat weigeren teleur te stellen.

Voor album nummer negen nam het kwartet uit Austin, Texas co-producer Dave Fridmann (bekend van eerder werk met Weezer, Tame Impala, Mercury Rev en The Flaming Lips) onder de arm. Geen onverstandige keuze aangezien het merendeel van de Spoon-platen net dat tikkeltje beter wordt na slim geknutsel in de studio. En Fridmanns werk werpt duidelijk zijn vruchten af. Invloeden uit zijn rijk gevulde curriculum vitae in combinatie met Spoons unieke klankleur en zelfs hier en daar een vleugje Phoenix en Glass Animals, geven ‘Hot thoughts’ een verfrissende sound.

“Hot thoughts melting my mind” klinkt het in de titeltrack. Smelten doet onze grijze hersenmassa vooralsnog niet bij het beluisteren van het tien nummers tellende album. Al wordt het met momenten wel aardig heet op ‘Hot thoughts’. Neem nu ‘WhisperI’lllistentohearit’ (want spaties zijn zó 2016). Wat aanvankelijk begint als een dreigend synthnummer, escaleert halverwege in een indierocksong pur sang zoals alleen Spoon die kan maken.

Catchy melodieën en gestroomlijnde grooves lijken de norm, al zijn er met het zomerse ‘Pink up’ en het op een simpel pianoriedeltje steunende ‘I ain’t the one’ de nodige ademruimtes voorzien. Toch  gaat het tempo nooit helemaal verloren. Enkel slotnummer ‘Us’ vormt met een combinatie van zwoele saxofoons en subtiele soundscapes een soort van rustgevende onrust die het ideale slot voor deze plaat inluidt.

De kracht van ‘Hot thoughts’ zit ‘m echter niet in de afzonderlijke songs – grote hits zullen zanger Britt Daniel en de zijnen nooit scoren – maar in het album als geheel. De gitaren en elektronica drijven elkaar 43 minuten lang tot het uiterste terwijl drummer Jim Eno alle hoeken van het percussiespectrum lijkt te verkennen.

Spoon slaagt er steeds in zich elke plaat opnieuw heruit te vinden, zonder daarbij een greintje eigenheid te verliezen. En ook ‘Hot thoughts’, misschien wel hun beste sinds meesterwerk ‘Ga ga ga ga ga’ uit 2007, borduurt verder op deze traditie. Op naar die tiende, jongens!