In een verrassend accurate remake van die ene American Psycho scène stelt Slowthai zoals Patrick Bateman het voorschrijft zijn nieuwste album ‘TYRON’ voor als z’n meest volmaakte. Een statement dat niet enkel steek houdt in de context van de filmklassieker. De verdere dialoog dat ‘CANCELLED’ een ontegensprekelijk meesterwerk is, leest toch anders weg van het scherm maar herhaalt wel terecht de opschepperige trots die de eerste helft verzadigt. Met ‘TYRON’ levert Slowthai een boeiend zelfportret af waarmee hij treffend de rauwe realiteit zonder verbloemen toch bemoedigend en vol schoonheid weet voor te stellen.

Toevallig exact 1 jaar na zijn dramatisch mislukte passage op de NME-awards biedt Tyron Frampton, oftewel Slowthai, een niet af te wenden blik op zijn gelaagd zelfbeeld. Zijn tweede langspeler is in opbouw niet mis te verstaan: twee delen van elk 7 nummers met een strakke verdeling van klassieke rapper-arrogantie aan de ene kant en verfrissend eerlijke introspectie aan de andere. De overdaad van hoofdletters in de eerste zeven titels en het ontbreken ervan bij de laatste zegt eigenlijk genoeg.

Slowthai stormt scheldend binnen met ’45 SMOKE’ en verzamelt gretig nieuw materiaal voor op de “main stage in my boxers”. ‘TYRON’ toont zich een gevoelige losbol. Eerst uitrazen van energie en woede om dan uitgeput, zonder schaamte en terughoudendheid, diep naar binnen te kijken. Op het koele ‘DEAD’ sluipt de realiteitszin er al in (“say it once, said it once, everybody dies”) naast de zelfingenomen hoogmoed (“my demise could never be, on G-O-D”).

Doorheen de gebalde langspeler staat Slowthai zijn micro af aan zijn features in plaats van die enkel te delen. Bij de intro van Deb Never van het verder te verwachtingsvolle ‘push’ is dat de moeite, tijdens ‘CANCELLED’ vergeet Slowthai dan weer de spotlight terug te vragen aan Skepta. Mogelijks zit Skepta’s frustrerend kleverige hook daar voor iets tussen. Een even hardnekkig refrein mag op de conto van Dominic Fike en Denzel Curry worden geschreven tijdens ‘terms’. Het energietekort van A$AP Rocky duwt de bezoekersscore niet omhoog, al laat James Blake het niet na om ‘feel away’ compleet te maken.

Naast bakken eerlijkheid en opmerkzaamheid doorspekt Slowthai zijn muziek ook met humor. Spitse woordspelingen als “never had a breath of fresh air, I need a breath mint” (‘focus’) of schelmse verwijzingen zoals “stuck in Sunday League but I’m on levels with Ronaldo” (‘i tried’) zijn legio en geven nog meer kleur aan Slowthai’s reeds karakteristieke delivery. Wie wil kan ook de ‘alles is een cake’-meme herkennen in de naar goede gewoonte creatieve clip voor ‘feel away’.

Waar voorganger ‘Nothing great about Britain’ uitblonk in maatschappijkritiek, kijkt ‘TYRON’ zichzelf zonder bibberen of enige aarzeling recht in de ogen. Slowthai doet zichzelf nergens anders voor dan wie hij vindt dat hij moet zijn: gewoon zichzelf, met alle fouten, twijfels en zekerheden inbegrepen. Elke persoon is meer dan één karaktertrek en de op het eerste zicht felle en uitdagende ‘TYRON’ blijkt na ontmoeting toch maar gewoon charmerende Tyron te zijn.