De iconische shoegazeband Slowdive kwam in 2014 na negentien jaar weer bij elkaar en liet ons vervolgens drie jaar wachten op nieuwe muziek. Dat het zo lang geduurd heeft om het nieuwe album op te nemen had – naast verschillende zijprojecten – vooral te maken met perfectionisme, meldden de Britten ons in een interview. Met meesterwerken als ‘Just for a day’ en ‘Souvlaki’ op zak is het uiteraard niet evident om je achterban wederom zo indrukwekkend omver te blazen als in de jaren ’90. De verwachtingen lagen, net als de druk, dus tamelijk hoog anno 2017. En weet je wat? Slowdive bleef er rustig onder en maakte met het zelfgetitelde ‘Slowdive’ gewoon opnieuw een meesterwerk.

De twee vooruitgestuurde singles legden de lat voor de rest van het album alvast behoorlijk hoog. Zo is ‘Star roving’ een hedendaagse shoegaze-song zonder compromissen: luide, bijna schreeuwende, gitaren slepen je mee in een donkere onderwereld waar de dromerige tweestemmigheid van Halstead en Goswell voor verlichting zorgt. ‘Sugar for the pill’ vangt dan weer verrassend aan met gladde, bijna foute eightiessynths en een prominent aanwezige, hoge zanglijn van de ondertussen fel bebaarde frontman. Dat nieuwe recept went gelukkig snel, en de song over het vastlopen van een relatie blijkt een parel te zijn die muzikaal licht verteerbaar is vergeleken met de rest van het album. De twee uitstekende singles verbleken verbazend genoeg echter een beetje in de context van de hele plaat, simpelweg omdat de rest grotendeels nog beter is.

Neem bijvoorbeeld de zeven minuten durende opener ‘Slomo’. De synthesizers die we herkennen uit ‘Sugar for the pill’ worden hier melancholisch ingezet in een samenspel met echoënde gitaren. De hartverscheurende leegte die daaruit ontstaat wordt troostend opgevuld door kordate drums. De manische bas die twijfelt tussen hoopvol en intriest belichaamt perfect waar de song om gaat: de verwondering der liefde, maar ook de pijn en vertwijfeling die ze met zich meebrengt – iets wat Halstead en Goswell subliem vertolken. Er moet die eerste duidelijk iets van het hart, want ook ‘Don’t know why’ gaat over het vergeten van een verloren geliefde. De lyrics (“Put it in a picture, hide it in a story I don’t wanna know about“) hakken diep in op het gemoed, al helen de zweverige reverbgitaren en feeërieke zang van Goswell de wonden deels. Het is zo’n nummer dat iets met je doet, dat je zelfs fysiek doorheen je lichaam voelt stromen. En als we dan toch nostalgisch mogen zijn: ‘Souvlaki’ is hier absoluut niet veraf.

De songs mogen dan wel bitterzoete teksten hebben, maar Slowdive ontroert al te vaak louter met het muzikale. ‘Everyone knows’ is daar het ideale voorbeeld van. Een opgewekte gitaarriedel misleidt je tijdens de intro, want voor je het weet bevind je je middenin een orkaan aan emoties. Luide, melancholische gitaren vliegen je schreeuwend van hartstocht om de oren en bezorgen je een zenuwinzinking alvorens Rachels zoetgevooisde stem zich in het schouwspel mengt. Het geheel is zo straf dat we tijdens de eerste luisterbeurt verweesd aan onze bureaustoel genageld zaten met kippenvel en een krop in de keel. Over ‘No longer making time’ kunnen we hetzelfde zeggen: het even overweldigende als hartverscheurende refrein waarin Halstead vol verlangen hunkert naar de onvoorwaardelijke liefde van een vrouw is ronduit adembenemend.

‘Slowdive’ telt slechts acht nummers, en na zes ervan lijkt het album de perfectie te benaderen. Het was helaas te mooi om waar te zijn: nummers zeven en acht vallen een beetje uit de boot. ‘Go get it’ is een inspiratieloze song die doorheen instrumentaal geharrewar opgebouwd is rond een slap refrein met stadionallures à la U2. Helemaal in contrast daarmee staat aflsuiter ‘Falling ashes’, een atypische Slowdive-song die bestaat uit ingetogen pianogetokkel zwevend tussen Peter Broderick en Sigur Ros. Erg mooi, maar wetende dat de song acht minuten duurt zou je verwachten dat er nog een geweldige opbouw zit aan te komen en om elke hoek luide gitaren op de loer liggen. Helaas blijven we het hele nummer op onze honger zitten, en eindigt het album toch wel met een anticlimax in de vorm van een langgerekte geeuw. Het afsluitende tweeluik deed ons nostalgisch verlangen… Deze keer niet naar ‘Souvlaki’, wel naar het begin van het album.

Ondanks die valse noot op het einde levert Slowdive wederom een magnifieke plaat af. Oude elementen wisselen nieuwe af in songs die je kippenvel over het hele lijf bezorgen dankzij even melancholische als trippy gitaren in combinatie met het – na 22 jaar – nog steeds even magische samenspel tussen Halstead en Goswell. Felle liefdesperikelen van de frontman spelen een belangrijke rol op ‘Slowdive’, en ze vervangen zonder moeite de teenage angst uit het oudere werk. De magie uit de jaren 90 blijkt feilloos overeind gebleven, combineer dat met de knappe songs die Halstead nog steeds uit z’n mouw schudt en je hebt de misschien wel beste shoegaze-reünie aller tijden.