Het heeft de nodige voeten in de aarde gehad om deze vijfde langspeler van ScHoolboy Q überhaupt aan de wereld voor te stellen. Eerdere versies van het album werden naar verluidt geschrapt en uiteindelijk rees ‘CrasH talk’ uit het stof en de as van zijn nooit verschenen voorgangers. Het plan was dan even simpel als logisch: uitbrengen die handel. Helaas gooide de dood van Mac Miller en daarna Nipsey Hussle roet in het eten en werd de release steeds weer uitgesteld. Tot nu dus.

Drie lange jaren passeerden sinds het verschijnen van ‘Blank face lp’, dat alleen maar beter werd met de tijd. De game stond ondertussen allerminst stil en hoewel Q zich af en toe liet opmerken met geslaagde features, was het maar de vraag of de rapper zich tussen al het golfen, spelen met zijn hond en naar het voetbal gaan met zijn dochter nog de tijd en de motivatie had om wederom een knaller van een album af te leveren. Tenslotte heeft hij een patent op de betere partytracks, zonder dat hij aan kwaliteit inboet. De vooruitgestuurde singles ‘Numb numb juice’, ‘CHopstix’ en ‘CrasH’ leken echter niet helemaal over die hoge lat te gaan.

Dat maakte ons echter niet minder hyped voor het album. ‘CrasH talk’ voelt dat schijnbaar ook aan en spring meteen mee op de hypetrein. ‘Gang gang’, waarop labelgenoot Zacari zijn opwachting maakt, weet ons meteen op te zwepen. Classic ScHoolboy Q, want op ieder album kan hij het toch niet laten om de grote jongen uit te hangen die vlotjes met de vrouwen, dan wel de drugs om kan. Hier is het niet anders. Hij borduurt daarna nog even voort op het thema met ‘Talk’, al grijpt het ons niet echt bij de keel. Muzikaal zit het allemaal behoorlijk snor en de beats omkaderen zijn specifieke geluid erg goed, enkel weten zijn raps niet te beklijven.

En dus moet er nog wat wind in de zeilen gepompt worden. Travis Scott doet zijn best op ‘CHopstix’ en doet het refrein nog dagenlang in ons hoofd rondspoken. Voor de rest weet Q amper boven zichzelf uit te stijgen. Slecht is het niet, alleen liggen onze verwachtingen een stuk hoger na vier knappe, met hits gevulde albums. ‘Numb numb juice’ is dan weer wel een knaller. Toegegeven, in het begin moesten we wat wennen aan de korte single (onder de twee minuten zowaar), maar het brengt wel ietwat de vlam in de pijp. En niemand keelt zo lekker “let’s get iiiiiit” als Q dat doet.

Daarna zakt het tempo serieus. Sounwave, de huisproducer van Q zijn label TDE, tovert een complete zak parels van beats uit zijn hoed waarover 6LACK en Q hun ding mogen doen. ‘Drunk’ heet de liefdesbaby van beiden en is een introspectieve track geworden waarin Q terugkijkt op wat de laatste jaren met zijn gezin deden. Een meer dan geslaagde samenwerking, en die vlieger gaat evenzeer op voor ‘Lies’ waar YG en Ty Dolla $ign opduiken. Met z’n drieën bezingen ze het fenomeen van oneerlijke mensen, al is het YG die de hoofdvogel afschiet met zijn verhaal over hoe hij zeker niemand bezwangerd heeft. Kortom, wederom een best genietbaar nummer dat nét niet die stap weet te zetten naar de categorie ‘evergreens’.

Want dat is een beetje het thema van dit album: good, not great. Schoolboy Q, de man die van een Chromatics-instrumental de banger ‘Man of the year’ wist te maken en de vlammende klassiekers ‘THat part’ en ‘Collard green’ uitbracht, weet hier niet diezelfde hoge toppen te scheren. Zelfs iets op het niveau van ‘Studio’ of ‘Hands on the wheel’ vinden we hier amper terug. ‘Floating’ speelt veel te veel op veilig, ondanks de op papier machtige samenwerking tussen 21 Savage en Q. Al is wel een stuk meer te genieten dan het saaie ‘Black folk’ dat wat ons betreft volledig geschrapt mocht worden.

Het lijkt er een beetje op dat ScHoolboy Q volwassen geworden is. De thema’s waar hij anders zo vlotjes mee wist te scoren lijken nu niet meer zijn favoriete speeltuin. Hij probeert wel nog, maar moet de familieman die hij op Instagram is echt nog over zijn ‘hood’ en drugs rappen? Voer voor discussie. Nu, hij kondigde op voorhand aan dat hij met ‘CrasH talk’ wederom een compleet andere richting wilde bewandelen dan hij met zijn voorgangers deed en hij houdt alvast woord: ‘CrasH talk’ is een stuk rustiger dan vorige platen. De scherpe randjes zijn er van gevijld en over het algemeen klinkt Q een stuk rustiger dan we van hem gewoon zijn. ‘Dangerous’, met als gastrapper Kid Cudi, is daar nog het beste bewijs van. Het tempo wordt serieus gedrukt, al is dat in het voordeel van Cudi zijn flow. Een verborgen hoogtepuntje in dit album en een nummer dat wat ons betreft gerust nog wat uitgewerkt had mogen worden. Je hoort in de verte ‘Kids see ghosts‘-vibes, en die worden net niet compleet omgezet in de belofte die het (veel te korte) nummer in zich meedraagt.

Naar het einde toe geeft Q zijn trouwe fans wat ze willen. ‘Die with ’em’ is vintage ScHoolboy Q en de single ‘CrasH’ klinkt heerlijk vertrouwd voor wie de rapper al eventjes volgt. Ook ‘Water’, waar rijzende ster Lil Baby zijn momentje krijgt, is voer voor de fans. De dreigende beats laten Q nog eens lekker uit de verf komen en Lil Baby surft met verve over het werk van producer Cardo. Wie echter op zoek is naar een gedurfd thema komt bedrogen uit. Veel dieper dan wat pochen met hun juwelen komen beide heren helaas niet. Gelukkig sluit hij wel in stijl af. Wederom een verhaal van ‘the rags to the riches’, maar dat drukt de pret niet. Met ‘Attention’ laat Q op de valreep nog eens zien dat hij een flink stukje kan schrijven en rappen. Alleen zagen we dat net iets te weinig doorheen het album om echt van een topper te spreken die de verwachtingen wist in te lossen.