Moesten we bij Indiestyle aan klikwaardige ‘listicles’ doen, dan was deze beslist een feit: “de 25 coolste maskers van de elektronische muziek”. In de top drie zou je dan zonder twijfel het faux-tribale masker van SBTRKT aantreffen. Lijstjesadepten moeten we echter teleurstellen, want in plaats van maskers bespreken we in deze kolommen een plaat. De vermomde, Britse producer heeft namelijk net zijn tweede afgeleverd, ‘Wonder where we land’, en dat verdient meer dan een opsomming.
Even recapituleren: in 2011 is de dubstephype op haar commerciële hoogtepunt. Als brostep het Amerikaanse antwoord was op de oorspronkelijk donkere, Britse dubstep, dan was post-dubstep een welgemeende middenvinger van de innoverende Engelsen. SBTRKT’s clubhit ‘Wildfire’ is een wapenfeit, het gilletje van gastzangeres Yukimi Nagano een strijdkreet. Misschien lichtjes overdreven, maar Aaron Jerome –gestript van zijn dekmantel, gewoon een talentvolle, Britse bleekscheet- bewees met zijn anonieme debuut dat je ook zonder herrie deining kan veroorzaken op de dansvloer. Dat hij hierop ook de carrières van handlangers Jessie Ware en Sampha lanceerde is mooi meegenomen.
Intussen zijn we drie jaar verder. Dubstep en consoorten zijn versplinterd, verdampt en geïncorporeerd in duizend andere geluiden en SBTRKT is opnieuw aan zet. Na een redelijk nietszeggende intro (‘Day 1’) begint titelnummer ‘Wonder where we land’ vertrouwd met de soulvolle snik van Sampha. Halverwege ontspoort de elektronica echter in overstuurde blieps en tracht een piano het ritme te houden, en wanneer ook een beatboxer zich komt moeien geeft de R&B-crooner het op: “Ooh, what the fuck is that?!” – ja, hij zingt het echt. Twee dingen worden duidelijk. Eén, er is ruimte voor humor, maar belangrijker, wanneer Jerome beweert dat hij de kaart van het experiment heeft getrokken, liegt hij er niet om.
Dat de producer niet op veilig speelt valt te bewonderen, maar, eerlijk is eerlijk, bij momenten ook te betreuren. Zo zijn er overbodige opvulsels als ‘Day 5’ en ‘Osea’ (met de ambientstempel van Koreless) en ook eeuwige twijfelgevallen als ‘New york, new dorp’ en ‘Look away’. Door de snelle, vocale ritmes van Ezra Koenig klinkt die eerste als een pesterig kinderrijmpje met een streepje funk en op die laatste betoont Chairliftzangeres Caroline Polachek zich dan weer totaal ontredderd. Beide songs schipperen compromisloos tussen fascinerend en tergend.
Er staan gelukkig ook topprestaties op deze plaat. Op ‘Higher’ weeft SBTRKT een sonisch tapijtje met de groeten van Crystal Castles. Aanstormend raptalent Raury gaat er Alladingewijs mee vliegen en laat de concurrentie ver onder zich. ‘Temporary view’, wederom met Sampha aan het roer, vat dan weer bondig het beste van de debuutplaat samen. Doorleefde vocalen, een blieperige groove en een sterke hook, meer moet dat niet zijn. We hopen stiekem dat Jerome dit nooit meer vergeet, anders dreigt hij overschaduwd te worden door zijn gasten. “De 25 beste SBTRKT-featurings”, zo een lijstje verdient hij niet.
De man live aan het werk zien kan binnenkort in Amsterdam (Melkweg, 16.11, info & tickets) en Gent (Vooruit, via Democrazy, 17.11, info & tickets).
Album verdeeld door Beggars
