Zoals wel vaker met artiesten en bands tegenwoordig, werd ook de New Yorkse Samia Finnerty ontdekt via de mazen van de playlist-netten. Sinds 2017 brengt ze sporadisch singles uit die fans niet alleen doen snakken naar meer. Met ‘The baby’ is er nu een debuutalbum,  een mierzoet coming of age-verhaal waar geen doekjes om gewonden zijn en vooral een streling voor het oor is.

De opzet van de hypetrain richting releasedatum was dezelfde als die hoe ze zichzelf de voorbije jaren in de markt had gezet; we kregen bijna de helft van het album al op voorhand te horen omdat ze werden uitgebracht als singles. Het ronkende ‘Fit n full’ is daarbij letterlijk en figuurlijk de meest in het oog springende, waarbij ze bijna op een ironische manier het zogenaamde ideale lichaamsbeeld hekelt; “If you want, I can take it off / And show you what my mama gave me“. Elders rumineert ze over een stukgelopen relatie in ‘Triptych’ dat ze schreef in vlaag van verdriet op tournee of het maar niet kunnen uiten van frustraties naar haar vrienden en naasten toe in ‘Big wheel’.

Hoewel haar teksten vrij poëtisch doch herkenbaar kunnen klinken is het vooral haar fraaie stemgeluid en de manier waarop ze verschillende genres op het album weet in elkaar te vermengen tot een consistent geheel. In ‘The pool’ kanaliseert ze een beetje van dezelfde folktronica die we intussen gewoon zijn van Justin Vernon terwijl ze zich in ‘Limbo bitch’ en ‘Fit n full’ bewijst degelijke indierock met catchy hooks te kunnen schrijven. De folky ballads met spaarzaam uitgekozen instrumentatie zijn eveneens niet mis – hoewel het de flow halverwege het album er wat uithaalt.

Op haar debuut – dat blijkbaar haar koosnaampje is, gegeven door familie en vrienden – lost ze de verwachtingen van haar resem singles die ze de voorbije jaren heeft uitgebracht prima in. Prima songwriting, nauwgezet uitgekozen instrumentatie en een prachtige stem zijn zonder meer een recept dat naar meer smaakt. Met ‘The baby’ kan Samia zich gerust onder de jonge garde slaapkamerpopartiesten scharen die op het einde van jaren ’10 uit een klein doosje lijken te zijn gekomen.