In techno wordt de laatste tijd steeds meer opgeschoven naar hardere, donkere stijlen, waarin EBM, industrial en electro de plak zwaaien. Noem het een teken des tijds zo je wil, maar in de house-wereld is al langer een tegenbeweging bezig richting luchtiger geluiden, met in de voorhoede de lofi house-stroming. Artiesten als Mall Grab, Dj Seinfeld of Dj Boring nemen hun muziek serieus, zonder daarbij het fun-aspect te vergeten. Toch levert dit in de comments van “puristische” sites als Resident Advisor verhitte commentaren op. “Ze lachen ermee”, “ze cashen in op nostalgie”, “het is allemaal zo simpel”, “met al hun domme artiestennamen” is daar de teneur. En dus schakelen enkele artiesten een versnelling hoger. Zo ook Ross From Friends, die na een ep nu ook met een debuutalbum op Brainfeeder komt.

Op het toepasselijk getitelde ‘Family portrait’ diept hij zowel zijn muzikale opvoeding als de familiebanden uit. ‘Pale blue dot’ verwerkt in de clip beelden die zijn ouders op rondreis schoten terwijl ze ravemuziek begin de jaren ‘90 verspreiden op het Europese continent. Die hommages zijn met flarden ook te horen op het album, te beginnen met het sfeerscheppende ‘Happy birthday Nick’, waar doffe rave-geluiden in verwerkt zijn, maar ook met suggesties van breakbeats tijdens ‘Parallel sequence’. Toch is ‘Family portrait’ een geheel eigen en persoonlijk album, waarop de weg van makkelijke, nostalgische house verlaten wordt.

Dat wil niet zeggen dat er geen dansbaar materiaal aanwezig is. ‘Thank god i’m a lizard’ sampelt cultgroep Crash Course In Science, met als gevolg een metalige, melancholische, maar tegelijk opzwepende sfeer. ‘Pale blue dot’ komt nog het meest in aanmerking om gedefinieerd te worden als lofi house, maar toch weet Ross From Friends er een zekere diepte in te verwerken. Maar de meest in het oog springende track moet wel ‘Project Cybersyn’ zijn. Hier verlaat Weatherall nog het meest de gangbare formule voor housemuziek. Bassen lijken helemaal afwezig, de song lijkt afgespeeld vanuit kamer naast de dansvloer, maar toch werkt het als geen ander.

Die zin voor experiment, met geslaagde resultaten, is een constante op ‘Family portrait’. Over het algemeen voelt de plaat behoorlijk dof en stoffig aan, maar niet zonder telkens gecounterd te worden door ijle synthlijnen die emoties opwekken (zoals in ‘Don’t wake dad). Verder is het verfrissend dat de 4/4-ritmes wel aanwezig zijn, maar niet heilig bevonden worden. De Brit weet ze op de juiste momenten in te zetten, maar beseft ook dat een nummer zoveel interessanter wordt als de standaardbeat ook naar de achtergrond verdwijnt. Het effect is dat er veel meer diepgang in nummers zoals ‘The beginning’ zit, dan op basis van de tag “lofi-house” verwacht werd.

Nu de bekendere namen van het subgenre zich elk op hun manier zwillen bewijzen, steekt Ross From Friends op dat vlak er met kop en schouders bovenuit. De producties klinken nog altijd dof en ongepolijst op het eerste gehoor, maar net als in zijn liveshow, nemen synths de overhand. Felix Clary Weatherall deinst er niet voor terug om met zijn debuutalbum een statement te maken. Housetempo’s zijn niet heilig en ‘Family portrait’ kent een grote hoeveelheid experiment, waarbij richtingen uitgegaan worden waarbij het moeilijk te bevatten is waarom dit juist zo goed werkt. Zijn debuut is een perfect statement tegen alle puristen in, en toont dat het wel snor zit met de jonge garde producers.

Ross From Friends speelt op 6 oktober in de AB.