Net zoals op voorganger ‘Blood’ uit 2018 siert een onherkenbaar knap model de cover van ‘Home’, het derde album van Rhye. Het is een van de vele zekerheden die gepaard gaan met een release van Rhye. Het project rond de naar LA uitgeweken Canadees Mike Milosh wijkt niet af van diens basisformule: een genderfluïde falsetstem, zorgvuldige strijkers en een slome beat. Milosh’ vrouw krijgt op de hoes alle aandacht en viert de jarenlange relatie tussen beiden. Ondanks alles verliest Rhye zich onbegrijpelijk in de smeltende melancholie die we van hem gewoon zijn.

Enkele vrouwelijke engelenstemmen moeten ons in de zevende hemel katapulteren op de intro waarna single ‘Come in closer’ in een ogenblik duidelijk maakt dat er geen stijlbreuk komt met de vorige albums. Nog steeds is er de soft-pop die ons lichtjes aan het wiegen maakt, maar geen technische danspassen vereist. ‘Beautiful’ voelt zelfs nog meer vertrouwd aan, omdat het al in mei vorig jaar op de wereld werd losgelaten. Het tempo wordt lichtjes opgedreven op ‘Safeword’ en strijkers brengen de nodige beweging met zich mee. Milosh vraagt om voorzichtigheid en lijkt daar zelf ook toe bereid.

‘Hold you down’ bundelt een hoop ideeën, van het samensmelten van de hoorns met de zangeressen tot snerpende accenten op elektrische gitaar, maar had beter geklonken in een meer compacte versie. Op het intieme ‘I need a lover’ – hoe zijn vrouw over die uitspraak denkt, is ons niet gekend – is het dan weer jammer dat Milosh’ luchtige stem de verstaanbaarheid verhindert. Doordat hij ons niet kan meetrekken in zijn verhaal mist ‘Home’ diepgang. Single ‘Black rain’ bezit gelukkig een zeldzame groove die ons wel aanspreekt. ‘Holy’ houdt ook stand. De vrouwenstemmen worden ritmisch ingezet en een elektrische gitaar volgt de zangmelodie van Milosh. Datzelfde vrouwenensemble wil ons in de outro terug met de voetjes op de grond krijgen, maar we zijn eerlijk gezegd nooit in de zevende hemel geweest.

De nieuwigheid en mysterie die gepaard ging met debuut ‘Woman’ uit 2013 is weggesleten met een doordeweekse impressie als residu. ‘Home’ verleidt ons niet tot veel actie. De tristesse van de meeste nummers contrasteert met de happy ending die achter de albumhoes schuilgaat. Romantiek klonk nog nooit zo ironisch.