Het was een warme zomerdag waarop we de nieuwe van het Deense Rangleklods ontmoetten (na ‘Beekeeper’, drie jaar geleden). We namen plaats bij hen aan tafel en keken halsstarrig uit naar wat ze gingen serveren. Toen de muzikanten de gigantische watermeloen op tafel schoven, kwam er reactie van onze speekselklieren, maar weerklonk er eveneens een lichte teleurstelling.
Het duo haalde er meteen ook een doosje elastieken bij. (Je bent bekend met de tegendraadse manier om een watermeloen aan te snijden? Anders is dit je eerstvolgende zoekopdracht op Youtube). Het album ‘Straitjacket’ draagt de duidelijke en eigenwijze stempel van Esben Andersen en Pernille Smith-Sivertsen. Maar over het algemeen rommelt de plaat té hard om van een coherent en boeiend geheel te kunnen spreken. De muzikale basis van het werk teert op voor de hand liggende en onpersoonlijke samples. De beats klinken eerder lomp dan interessant, waardoor we snel afgeleid raken.
Waar de watermeloen in eerste instantie nog fris smaakt, blijft stilaan enkel de waterachtige smaak achter in onze mond. Het geëxperimenteer met beide stemmen werkt af en toe zeer goed, maar op andere momenten helemaal niet. Zonder de vervorming klinkt Esben Andersen wel best fijn (en doet hij ons denken aan Allen Tate van San Fermin, zeker in het nummer ‘Forgive’). Een aantal nummers blijven plakken naarmate je de plaat meermaals beluistert (zo hoort dat nu eenmaal bij een watermeloen), maar het is vooral de opeenvolging en het contrast tussen de songs onderling dat ons zorgen baart. Na opener ‘Lost U’ volgt ‘Schoolgirls’ en daarna ‘Broke’: we begrijpen het niet zo goed. Even later flitst plots CocoRosie voorbij, gevolgd door wat een rustig opvulnummer van TNGHT zou kunnen zijn. Nochtans zijn we van diversiteit niet vies. Een rijk gevuld kommetje fruitsla, iemand?
Rangleklods live aan het werk zien kan binnenkort in Utrecht (23.05, Ekko, info & tickets), Down The Rabbit Hole (info & tickets) en Dour (info & tickets).
Album verdeeld door Full Spectrum
