Toen platenmaatschappij Warner de Amerikaanse Rachael Yamagata na haar vorige album ‘Elephants… Teeth Sinking Into Heart’ bij het grof huisvuil zette, besloot de songstress het heft in eigen handen te nemen. Via crowdfunding sprak ze haar fans aan en financierde ze haar vierde album ‘Chesapeake’. Ironisch genoeg is het een plaat geworden die bij de gemiddelde major ongetwijfeld op een goedkeurende knik kan rekenen.
Waarmee we bedoelen: Yamagata wijkt met de nummers op ‘Chesapeake’ amper van het midden van de straat af. Waar op haar vorige album nog nummers stonden waarbij je met je neus op haar gebroken hartje zat te kijken, blijft de zangeres met Duitse, Italiaanse en Japanse roots nu te veel in de comfortzone waar zoveel andere vrouwelijke Amerikaanse singer-songwriters kamperen, van Ingrid Michaelson over Fiona Apple tot Maria Taylor. En gemakkelijk is nu eenmaal altijd té gemakkelijk.
Weg zijn de lichtjes chagrijnige nummers over foute mannen en hartzeer, in de plaats krijgen we meer lucht dan een aflevering van FC De Kampioenen. De intensiteit heeft plaats gemaakt voor clichématige popnummers met hints naar folk, jazz en blues. “It’s a little love”, sjirpt de Amerikaanse in ‘Saturday Morning’, een met Luikse perensiroop ingepakt nummer over een beginnende relatie, en je weet: dat soort optimisme gaat haar niet af.
Pas op, Yamagata weet nog altijd hoe ze vakkundig een nummer in elkaar moet draaien, maar ze doet dat op een manier die we al 83 keer gehoord hebben. Het doet haar heerlijk rokerige stem waarop je wortelen kan raspen geen recht aan. Bovendien vindt Yamagata op ‘Chesapeake’ de rock-‘n-roll van PJ Harvey noch de hartbrekende schoonheid van Cat Power.
Normaal gunnen wij topgrieten altijd vrolijk schijnende zonnestralen op hun mooie snoetjes, maar in het geval van Rachael Yamagata hebben wij dubbele gevoelens. We weten dat het niet bijster filantropisch klinkt, maar wat wensen wij haar een tirannieke hufterige klootzak à la Jos Ghysen toe, als dat de muziek weer de goede richting in zou stuwen. Of zoals ze het zelf zingt in ‘The Way It Seems to Go’: “I’ll take a tragedy over a fairy tale.” Sorry, Rachael.
Rachael Yamagata live zien kan de komende dagen in Brussel (AB, 27.04, info & tickets) en Rotterdam (Rotown, 28.04, info & tickets).
Album verdeeld door V2