“Hi, we’re called Preoccupations – let’s see how long that lasts.” Met dat grapje kondigden de Canadese postpunkers zichzelf twee jaar geleden aan op het Best Kept Secret festival. Het viertal refereerde uiteraard aan de kort bestaande, voorgaande band ‘Women’ (waar frontman Matt Flegel en drummer Mike Wallace deel van uitmaakten) en de noodgedwongen naamsverandering van het controversiële ‘Viet Cong naar het knullig klinkende Preoccupations. Na twee jaar wachten kunnen we opgelucht vaststellen dat Flegel & co niet alleen een nieuwe plaat in handen hebben, maar zelfs nog steeds dezelfde bandnaam hanteren.

Hoewel ‘New material’ als een vertrouwd Preoccupations in de oren klinkt, is er toch een duidelijke muzikale progressie waar te nemen: Matt Flegels zang is melodieuzer dan ooit tevoren en het aandeel van de synthesizers is wederom toegenomen, waardoor de songs minder postpunk ademen en meer new wave. Zo zijn de invloeden van Wire en Swell Maps op dit album even voelbaar als die van pakweg Gary Numan of Sisters Of Mercy, met een toegankelijkere sound als gevolg.

‘New material’ is volgens Flegel een ode aan depressie, al is dat niet meteen te merken aan de singles ‘Espionage’ en ‘Antidote’ die aan de plaat voorafgingen. Laat je niet misleiden: de duisternis ontvouwt zich voornamelijk in de resterende tracks, meer bepaald in het darkwave-duo ‘Decompose’ / ‘Disarray’, dat zich meteen tot het beste werk van de band mag rekenen. Sprankelende keys, gitaren gecamoufleerd als synthesizers, een driftige ritmesectie en Flegel die met zijn typerende, schorre stem niets liever doet dan zwartgalligheid verkondigen. Hoewel Preoccupations nooit eerder zo hard als een eighties-band klonk, is het hen vergeven door de kwaliteit van deze nummers.

Helaas is niet alles van datzelfde niveau. ‘Manipulation’, waarin de groep een versnelling lager schakelt, beklijft niet en werkt naar een ontknoping toe die uiteindelijk een fata morgana blijkt te zijn. Single ‘Espionage’ voelt met die call/response-zang ietwat onwennig aan, en we zijn er nog altijd niet uit of dit effectief bij de band past. ‘Antidote’ schiet dan weer sterk uit de startblokken met interessante zangpartijen en een semi-funky groove, maar laat het in de laatste twee minuten afweten door de industriële hypnose te lang door te drijven en verzandt hierdoor in langdradigheid.

De goedgeplaatste, uptempo rocker ‘Solace’ biedt gelukkig soelaas. Zowel de tegendraadse ritmes als de psychedelische gitaren nemen ons terug naar 2015, toen de band nog onder de Viet Cong-noemer onheil bracht. Een donkere, apocalyptische finale krijgen we tenslotte in de vorm van het slenterende ‘Doubt’ en het instrumentale ‘Compliance’. Het sterke duo herbergt een onmiskenbare industriële vibe die dicht aanleunt bij de postpunk van The Soft Moon, een stijl die Preoccupations duidelijk als gegoten zit. Vooral dat laatstgenoemde nummer weet indruk te maken met z’n repetitieve synthdrones.

Afgezien van de destructieve finale, opteert Preoccupations merkbaar voor een gladdere aanpak. Dat is best jammer, aangezien de eigenzinnige experimenten net tot de charmes van dit gezelschap behoren. Er staat genoeg sterk materiaal op ‘New material’ om boven het gemiddelde uit te stijgen, alleen voelen sommige nummers wat “gehaast” aan of missen ze het venijn van weleer. Desondanks behoort de band nog steeds tot de interessantste postpunk-acts van het moment, maar hopelijk neemt het viertal voor de volgende plaat wat meer z’n tijd.

Op 10 juni speelt Preoccupations op Best Kept Secret festival in Hilvarenbeek. 13 juli staat de band op Dour.