Zelf omschrijft Phoenix z’n nieuwste als een plaat vol zomerse klanken en Italiaanse disco. Nochtans is dit gevoel in de typische gesuikerde liedjes in zijn geheel nooit ver weg bij deze muzikale soortgenoten van Vampire Weekend of in de verte Franz Ferdinand. En toch. Tijdens het schrijven van ‘Ti Amo’ raakte niet enkel de hele muziekwereld, maar ook gitarist Christian Mazzalai geraakt door de gebeurtenissen in de Bataclan toen hij vast kwam te zitten in de studio tijdens de grote lockdown die erop volgde. De band steekt het daarom niet onder stoelen of banken dat de kleurrijke stijl van dit album net voortvloeit uit de duisternis van toen.

‘J-Boy’ mag de plaat openen en vat hiermee meteen de eerder decadente sfeer in ‘Ti amo’ samen. De fijne rode draden worden lustig gespind rond de meest pure emoties van liefde en zomerromances door een duizelingwekkende baslijn die openbloeit tot springerige synths waar een zingende eenhoorn zich nog prima in thuis zou voelen. De droomwereld van het Franse kwartet zet zich ongestoord verder in nummers als ‘Tuttifrutti’, ‘Fior di Latte’ en ‘Fleur de Lys’, waar geregeld ook een uitstap wordt gemaakt richting Frans en Italiaans om de zuiderse klap op de vuurpijl compleet te maken.

Hoewel de vrolijkheid steeds overheerst, wordt het soms wel net iets té. Phoenix mag dan wel nooit de typische gitaarpopband zijn geweest, toch valt het op dat het net de gitaren zijn die af en toe worden gemist. Voor de reguliere fan van de band zal het dan ook mogelijk schrikken zijn wanneer de zoveelste popsynthhamer om de oren wordt geslagen met de bijhorende dosis confetti, zonder hier iets rauwers tegenover te stellen.

Toch past ‘Ti Amo’ als zesde plaat prima in het rijtje van Phoenix met hippe songs en toegankelijke melodietjes. Misschien maakt het dat net het leukst: je hoeft er helemaal niet verder bij na te denken.