De Australische Julia Jacklin scheerde solo hoge toppen als folkzangeres. Om te tonen dat ze meer in haar mars had, riep ze versterking in van een paar oude vrienden, waaruit Phantastic Ferniture ontstond. Een samenraapsel van verschillende soloprojecten waarbij het draait rond alter ego’s, plezier maken en het niet al te nauw nemen met de regels. Het label van folkzangeres wordt integraal naar de vuilbak verbannen en maakt plaats voor dat van garage-pop.

Phantastic Ferniture is helaas niet zo fantastisch. Waar de band een groovy en laid-back sfeertje wil creëren, creëert het vooral een monotoon en saai tempo. Opeenvolgingen van hetzelfde simplistische, korte gitaarriffje lijken wel de rode draad te zijn doorheen het album. Ook inhoudelijk wordt er al snel in oude gewoontes vervallen door de licht autobiografische teksten die van het ene cliché in het andere vallen. Het thema onbeantwoorde en verlangende jeugdliefdes is allesbehalve vernieuwend en doet je al snel gapen.

Opener ‘Uncomfortable teenager’ voelt oncomfortabel en gênant aan. Niet alleen qua inhoud maar ook op het gebied van tempo. Het is net te vrolijk om erbij te passen, anderzijds net niet traag genoeg om een soort somberheid mee te geven dat het verdient. Doordat alle negatieve aspecten van het tiener zijn worden aangehaald, zorgt dit voor een extra tegenstrijdigheid met de vrolijke uitspattingen.

De anders o zo zoete, lichtjes betoverende en zalvende stem van Julia verdwijnt meermaals op de achtergrond. De melodieën werken dikwijls allesbehalve ondersteunend, zo wordt alles vrij vlak, plat en dimensieloos voorgekauwd. Ook schiet haar stem meerdere keren alle kanten uit als een ongeleid projectiel (‘Take it off’). Jammer, want ze heeft solo al bewezen dat ze niet achteruit deinst van hoge noten en veel in haar mars heeft.

‘I need it’ zorgt dan weer voor een helder moment waarbij de drum een rauw, guur kantje naar boven haalt. De anders kenmerkende korte riffjes worden vervangen door een meeslepende baslijn die doet verlangen verlangen naar meer. Even lijkt Phantastic Ferniture garage-pop te serveren op een hoger niveau en een scenario te schrijven waarbij er kan meegerockt worden in een oude afgelegen garage.

Phantastic Ferniture gaf aan zich meer te focussen op plezier en een hoge no-nonsense factor. De realisatie verloopt alleen niet van een leien dakje: alles is nogal mak en eentonig waardoor de verveling al snel toeslaat. ‘Phantastic ferniture’ komt eerder over als één groot probeersel van een vriendengroep die vooral nog hevig op zoek is naar de juiste richting.