Nieuwe genres, probeer ze nog maar uit te vinden vandaag de dag. Petite Noir doet een meer dan verdienstelijke poging met zijn zogenaamde noirwave, waarbij sombere gedachten de strijd aangaan met levendige melodieën uit het Afrika van zijn origine. Familie en vrienden kennen de jonge twintiger beter als Yannick Ilunga. Hij kreeg het leven van een Congolese moeder en Angolese vader, werd geboren in het sprookjesachtige Brussel en is opgegroeid in Kaapstad. ‘The king of anxiety’ is zijn eerste officiële ep van vijf nummers.
Dat de man een uiterst krachtige en minstens zo aantrekkelijke stem heeft, wordt song na song duidelijker. Eerst en vooral puurt Ilunga het temperamentvolle ‘Come inside’ uit met karakter en enkele treffende crescendo’s. De percussiesectie en een kleurrijke zanglijn typeren de Afrikaans esthetische sfeer. Enige bemerking is dat het vocalenspel met zijn vrouwelijke gezellen heel sterk lijkt op een blauwdruk van Gorillaz’ ‘Dirty Harry’.
‘Chess’ begint verlegen met een bas in de hoofdrol. Op kousenvoeten groeien enkele gitaarakkoorden met de hulp van hectische drums en gelaagde elektronica uit tot een episch slot, waarin opnieuw een indrukwekkende beheersing van Ilunga’s stembereik wordt tentoongesteld. Wat je Petite Noir kan kwalijk nemen, is zijn spaarzame omgang met atypische trekjes in de begeleiding. Een extra geniale vondst zou het nummer tot een drug kunnen transformeren.
‘Till we ghosts’ is er eentje voor wie graag referenties hoort – duidelijk het resultaat van iemand die zowel Drake als Joy Division aanbidt. Het soulvolle geluid van de muzikant gaat er met hoekige postpunk op veroveringstocht, al weet hij jammer genoeg niet door de gemakzuchtige elektronicapop heen te zingen. Zelfs in de staart is er geen plaats voor venijn, laat staan een intrigerende explosie. Ook slotnummer ‘The fall’ doet erg zijn best om hip te klinken, de melige trekjes kenden we van Hurts maar vervagen bij het ingenieuze plakspel van de zanglijnen. Een bewijs dat Ilunga ook over producerskwaliteiten beschikt.
Dat alles maakt van ‘The king of anxiety’ een plaat die betrouwbaar vakmanschap uitstraalt en na vele luisterbeurten moeilijk verveelt. Hypewaardig? Net niet, want Petite Noirs schrijverskwaliteit mist dat tikkeltje genialiteit om niet in de grote massa te verdrinken. Al is dit natuurlijk slechts een voorproefje, van iemand met zo’n begenadigde zangkwaliteiten en frisse ideeën verwachten we maar wat graag de perfectie.
Album verdeeld door V2
