“Charmant, erg charmant en bijzonder aanstekelijk”, dat was de conclusie. Nee, het gaat hier niet over het nieuwe seizoen van Komen Eten, maar over het debuut van Oberhofer. De teletijdmachine neemt ons even mee naar het jaar des heeren 2012. Oberhofer (voor de geïnteresseerden: een band genoemd naar de achternaam van frontman Brad Oberhofer) verschijnt ten tonele met het aardige ‘Time capsules II’ onder de arm. De opvolger van ‘Time capsules I’ zou je denken, maar artistieke vrijheid besliste daar anders over. ‘Time capsules II’ was hun debuut. En wat voor één. Een plaat waar je instant een goed humeur van krijgt, een album vol aanstekelijke pianomelodietjes die elkaar probeerden te overtreffen in eenieders oorkanaal.

Dit om aan te tonen dat bij ondergetekende de zenuwen strak gespannen stonden bij het beluisteren van opvolger ‘Chronovision’. Geen artiest wil twee keer hetzelfde werk maken, dus stond Oberhofer voor de keuze waarvoor elke band staat na een debuut. De popriedeltjes van ‘Time capsules II’ indachtig, lag de richting naar meer elektronica of meer gitaren voor de hand. Het is dat laatste geworden en eerste zendeling ‘Memory remains’ liet in dat opzicht alvast het beste verhopen. Een stevige intro, gitaar op de voorgrond, maar gelukkig nog steeds aanstekelijk in het kwadraat.

Eerst het goede nieuws: Oberhofer verstaat nog steeds de kunst om een hitgevoelige en lekker wegluisterende song te schrijven. Geen te moeilijke structuren, geen complexe ritmewisselingen, maar voluit rechttoe rechtaan indierocken. Het al vermelde ‘Memory remains’ is een voorbeeld, maar ook ‘White horse black river’ en ‘What you know’ doen hun best om je hart van bij de eerste luisterbeurt te veroveren en daar slagen ze nog in ook.

Als we praten over goed nieuws, is er helaas ook vaak slecht nieuws. Hoewel er dus wat meer gitaren in de mix zijn gekropen, heeft Oberhofer eigenlijk een kopie gemaakt van hun debuut, alleen minder goed. Soms een laagje reverb erover, soms klakkeloos dezelfde harmonieën kopiërend en soms zelfs gewoon oeverloos saai. Waar je bij hun eersteling bij elke song verwachtingsvol uitkeek naar de volgende en de plaat gedaan was voor je er erg in had, lijkt ‘Chronovision’ soms een langdradig werkstuk waar geen einde aan komt. ‘Sea of dreams’ bijvoorbeeld voelt aan alsof je de oceaan oversteekt in een bootje en je maar geen land krijgt te zien. Voorlopig slaagt Oberhofer er niet in een nummer langer dan drie of vier minuten te laten boeien. Drie sterren is het verdict, voor de moeite en omdat er toch een aantal fijne exemplaren tussenzitten.