Voor muziekliefhebbers van het masochistische soort is het Limburgse MANTIS inmiddels een bekende naam. Op de twee zelfgetitelde ep’s was het telkens genieten wanneer de drums het deden donderen, of wanneer een gitaarakkoord net dat tikkeltje vals werd gespeeld. Op ‘Magnolia’ klinkt het viertal nog even krachtig, doch meer gefocust en minder experimenteel. Laat ons genretermen als ‘noise’ of ‘pogojazz’ dus vergeten en de vergelijking met Russian Circles slechts beschouwen als kwaliteitslabel. ‘Magnolia’ is onversneden, loeiharde postrock.

‘Miasma’ slaagt er als opener al in om een van de grootste valkuilen van het genre te omzeilen. In de plaats van eerst een kwartier sfeer of spanning op te bouwen, rijgt de band onmiddellijk de ene monsterriff aan de andere. Ook het meer eclectische ‘Mono no aware’ wringt zich door alle bochten heen zonder ook maar enigszins af te remmen. Dat pletwals-effect heeft deels te maken met de strakheid van de band en deels met MANTIS’ panische angst voor stilte. Samen klinken de instrumenten vaak onafscheidbaar, terwijl ze in de relatief rustige stukken alle mogelijke gaten lijken te willen vullen. Het effect is in het ergste geval een gebrek aan dynamiek en een behoorlijk homogeen geluid.

Een nummer dat dat alles weet te overwinnen is ‘-7’, vrij letterlijk de centerpiece van het album. Na een opluchtend kalme piano-intro breekt de hel los in een korte black metal-sectie. De drummer wijkt al snel af van de klassieke blastbeats en weekt zich langzaam los van de rest van de groep. Na een tweede pauze waarin ook de bas meer op de voorgrond treedt, bereikt het lied – en daarbij de plaat – een absolute climax. Zeven minuten lang krijgt elke muzikant de tijd om zich volledig vast te bijten in zijn eigen partij: hét geknipte moment om eindelijk eens buiten de lijnen te durven kleuren. Voor een keer klinkt ‘Magnolia’ niet louter esthetisch zwaar, maar heeft de muziek daadwerkelijk een emotionele impact. Het is bovendien een bijzonder slimme zet geweest om ‘-7’ op te volgen met ‘Monstro’; een rechtlijnige jam waarop elke duistere gedachte weer ritmisch uit het hoofd kan worden geschud.

Hoe sterk ‘Must put horns on it’ en zeker ‘M’ nog mogen zijn; na ‘-7’ en ‘Monstro’ is het praktisch gedaan met de plaat. Het eindeloze gebeuk zorgt dan voor a) vermoeidheid, b) oververzadiging en/of c) een whiplash. Wie van het “less is more”-principe is, heeft op ‘Magnolia’ niets te zoeken. Bij MANTIS luidt het duidelijk: “beter te veel dan te weinig.”

MANTIS stelt ‘Magnolia’ vanavond voor met een gratis show in Muziekodroom (info). 30 maart speelt de band in Desselgem op de zevende editie van Oorwurm (info & tickets).