Op valentijnsdag 2016 speelden Shearwater en support act Cross Record een concert in de Brusselse Botanique. Je moet al uiterst romantisch aangelegd zijn om in dergelijke toevalligheid het begin van een idyllische romance te vermoeden, al is dat net wat die avond gebeurde. Jonathan Meiburg, de drijvende kracht achter het steevast tussen euforie en ingetogenheid balancerende Shearwater, was danig onder de indruk bij het horen van de indrukwekkende mix van rock, folk, noise en psychedelica die Cross Record serveerde en stelde prompt voor een liefdesbaby te verwekken. We verwedden er onze eigen relatie op dat het bovenal het warme stemgeluid van Emily Cross was dat hem wist te verleiden.

Nu, ruim twee jaar na de coup de foudre, is Loma geboren. Zoals het iedere spannende relatie betaamt, stapten beide protagonisten uit hun comfortzone en kozen resoluut voor avontuur. Meiburg stapte af van zijn traditionele rol van singer-songwriter en schreef de teksten voor Cross; Cross vertolkte voor het eerst andermans nummers.

De echo’s vooraf waren bijzonder hoopgevend. Met het zwoele en dromerige ‘Black willow’ werd meteen met de perfecte popsong geflirt. Toch werden we daarmee vooral op het verkeerde been gezet. Zo toegankelijk en traditioneel zou Loma zich immers niet meer tonen. Dat werd meteen duidelijk met ‘Relay runner’, dat onder een pulserende baslijn het tempo opdrijft. Onderweg wordt alles meegenomen wat in de omgeving te horen is. Synths, echo, maar we ontwaren ook kikkers en krekels. Het resultaat bevat meer lagen dan wij op deze ijskoude winterdagen boven elkaar dragen.

De boorling zelf trapt voorzichtig af met ‘Who is speaking’, maar gooit alle troeven op tafel met het fantastische ‘Dark oscillations’. Een ingehouden beat begeleidt de over elkaar gedubde stemmen van Emily naar een weergaloos hoogtepunt. In ‘Joy’ horen we flarden Low en Daughter, maar dan doorspekt met oosterse elementen. Het breekbare ‘I don’t want children’ refereert aan Enya, maar dan een Enya die wel zin heeft voor avontuur en aan de juiste kant van de kitsch belandt.

Ere wie ere toekomt: Dan Duszynski, die van Cross scheidde ten tijde van de opnames, toont zich een geluidskunstenaar en slaagt erin de in se eenvoudige folk- of popliedjes te voorzien van weerhaken en onverhoedse wendingen. In ‘White glass’ ontwaren we na drie minuten plots een horrorfilm op de achtergrond, terwijl het slepende, bijna jazzy ‘Sundogs’ opgefleurd wordt met geluiden van vogels of een hond.

Dat we op geen enkel moment de prachtige stem van Meiburg missen is vooral de verdienste van Emily Cross. Behalve op het experimentele, instrumentale ‘Jomada’ is het haar soulvolle, bedwelmende stem die de nummers draagt. Je moet een ijskonijn zijn om niet te smelten wanneer je haar in het tragisch slepende ‘Shadow relief’ I never know if my reticence is real, I can’t depend on anyone for what I need’ hoort prevelen.

We kunnen enkel hopen dat het huwelijk ook na de wittebroodsweken zal standhouden en nog meer kinderen zal baren. De oudste is alvast een wonderkind.

Loma speelt 25 mei in De Kreun (info & tickets) en 27 mei in de Botanique (info & tickets).