Sir Robert Bryson aka Logic trad in 2011 op het wereldtoneel met zijn ‘Young Sinatra’ mixtape-serie. Clevere rijmschema’s en een geweldig gecontroleerde flow gecombineerd met klassieke nineties-beats leverde de jonge rapper al snel superlatieven op. Met zijn vierde studioalbum ‘Young Sinatra IV’ balt hij de kenmerken van zijn mixtapes samen tot een volwaardig album.

Hetzelfde storende element vanop ‘Everybody’ lijkt wederom op te duiken op ‘Young Sinatra IV’. Een aanzienlijk deel van het vorige album werd ingenomen door skits en monologen, waardoor het tempo constant onderbroken werd. Nu eindigt het eerste nummer ‘Thank you’ met een outro van bijna vier minuten lang waarin fans de rapper opbellen om hem te feliciteren. Logic leek tweemaal tegen dezelfde steen te stoten, maar gelukkig werd het gepraat voor de rest van het album tot een redelijk volume beperkt.

Logic speelt de advocaat van de jaren ’90 en dus moet de zogenaamde mumble rap er meerdere keren aan geloven. “Fuck a mumble let’s make America rap again” rapt de Amerikaan op ‘The return’ en op ‘Wu Tang forever’ haalt hij genadeloos uit met “Fuck a mumble rap, that shit won’t never be remembered/Not even a contender, no, pretender, best surrender”. Dat laatste is zonder twijfel het beste nummer van het album. Een titel die toch een beetje moet prikken voor Drake, die in 2013 de zwaargewichten uit Staten Island uitnodigde op zijn gelijknamige nummer. De Clan weigerde echter beleefd. Vijf jaar later slaagt Logic er niet alleen in om de hele Wu-Tang Clan samen te brengen, ook moet zijn verse niet onder doen voor de tien Wu-Tang-leden die stuk voor stuk een grandioos niveau halen. Het statement ‘Wu-Tang is forever’ krijgt weer wat kracht bij.

Zowat elk nummer lijkt te gaan over Bobby’s geweldige vaardigheden als rapper en zijn weg naar de top. Hoewel hij het altijd brengt door middel van bijdehante woordspelingen en indrukwekkende flows – en zijn eigen statements dus waarmaakt – blijft het steeds hetzelfde verhaal. Combineer dat met zeer gelijkaardige beats en het wordt al snel eentonig. Nummers zoals ‘Everybody dies’, ‘Street dreams II’,  ‘YSIV’, The adventures of Stoney Bob’ en ‘Legacy’ zijn afzonderlijk steengoede nummers, maar vormen helaas zowel muzikaal als tekstueel geen coherent geheel. Logic is er sinds ‘Under pressure’ niet meer in geslaagd om een album te maken dat van begin tot eind blijft boeien.