Wie was er nog mee met Klaxons ten tijde van ‘Surfing the Void’, de opvolger van hun populaire debuut ‘Myths of the Near Future’? Een heel pak minder volk, zo blijkt wanneer we snel een blik werpen op de recensies. Nu weten wij zelf ook wel dat deze schrijfsels niet alle wijsheid in pacht hebben, maar ook de weerklank bij het publiek verminderde en nergens hoorden we een opvolger voor hits als ‘Golden Skans’ of ‘It’s Not Over Yet’. De groep moet het zelf ook begrepen hebben, want op hun derde kiezen ze resoluut voor toegankelijke electropop.
In de liner notes blijkt dat de Londenaren voor deze verandering van geluid de hulp kregen van klinkende namen als Tom Rowlands, James Murphy en Erol Alkan. Productiegewijs zit alles dan ook professioneel in elkaar, alleen spijtig dat de nummers te vaak in de middelmaat blijven hangen. Opener ‘A New Reality’ begint goed en zal ongetwijfeld iets willen zeggen over de nieuwe sound, maar wordt vakkundig om zeep geholpen door een schreeuwlelijke synthriedel. Hierna wordt het beter, al gaan Klaxons op het merendeel van ‘Love Frequency’ aan de slag met weidse synthesizers, makkelijke refreinen en generische teksten. Wat anders te denken van regels als “If you believe in love/Then I believe in you” of “From atom to atom/Just let it happen”? Dit mag dan wel resulteren in songs die fijn wegluisteren, echt beklijven doen ze niet.
Beter zijn Klaxons dan wel weer met ‘There Is No Other Time’. Deze single bracht de groep terug onder de aandacht en deed dus waarschijnlijk precies wat ze ervan verwachtten. Ze bewijst tevens dat deze mannen nog steeds sterke, catchy nummers kunnen schrijven, en ‘Invisible Forces’ en de titelsong zijn twee voorbeelden van eenzelfde kaliber. Jammer dat het hierbij blijft, want drie op elf is een beetje aan de magere kant. Wat langer nadenken over het merendeel van de songs had dan ook geen kwaad gekund, aangezien ‘Love Frequeny’ voor de rest een gewone bedoening blijft die in de typische valkuilen van het platgetreden poppad trapt: een straffe single en zijn herhalingsoefeningen, aangevuld met overwegend fillers.
Uiteindelijk kan de pil op de cover dus dienen als ideale metafoor voor deze derde plaat van Klaxons: leuk en entertainend terwijl je erop zit (zo hebben we ons laten vertellen, wij zijn keurige jongens), maar achteraf kunnen we ons op enkele flarden na niet goed herinneren of er iets memorabels gebeurd is.
Klaxons live zien kan binnenkort in Dour (Dour Festival, 18.07, info & tickets), Brussel (Botanique, 15.11, info & tickets) en Amsterdam (Melkweg, 19.11, info & tickets).
Album verdeeld door Warner Music
