Het Australische King Gizzard & The Lizard Wizard lijkt de belofte om vijf (!) albums uit te brengen in 2017 te gaan nakomen. Een week vroeger dan gepland kregen we derde wapenfeit ‘Sketches of Brunswick Eeast’ in de schoot geworpen. De opvolger van het Oosters klinkende ‘Flying microtonal banana‘ en het driedelige progrock-epos ‘Murder of the universe‘ is een samenwerking met de vrienden van Mild High Club geworden. Naar eigen zeggen zou de plaat gebaseerd zijn op het legendarische ‘Sketches of Spain’ van Miles Davis, maar daar valt zo goed als niks van te merken. Wel werd de elfde langspeler van het zevental een sfeerplaat die lijkt weggelopen uit de broeierige periode tussen de sixties en seventies.

Net als de recentste voorgangers is ‘Sketches of Brunswick East’ bovendien een conceptplaat – iets wat de band aan zichzelf verplicht is, aangezien vijf op elkaar gelijkende albums in een jaar nooit boeiend zouden kunnen blijven. Het inleidende titelnummer blijkt al snel een instrumentale themesong die doorheen de hele plaat terugkeert – inclusief dwarsfluit. Je waant je meteen op een vredige ochtendwandeling door de buitenbuurt van een grootstad naar keuze, en laat dat ook net de bedoeling van de Australiërs zijn. Het album gaat immers over de buurt waarin de band haar platen opneemt, en waar de jongens bijgevolg zowat het hele jaar aanwezig zijn. Terwijl ze koffie halen zien ze gebouwen verdwijnen en verschijnen, en in die constante verandering van hun vertrouwde landschap trachten ze schoonheid te zoeken.

Veel meer dan Miles Davis, lijkt Syd Barrett een belangrijke invloed te zijn geweest. De speelse psychedelica van jazzy opener ‘Countdown’ en het mooie ‘Dusk to dawn on Lygon street’ slingert je met overtuiging terug naar de dromerige en kleurrijke sixties. Sterkste song op de plaat ‘Tezeta’ begint als een kermiswals en evolueert al snel naar een melodieus sterk nummer dat psychedelica linkt aan de zoete pop van Electric Light Orchestra – iets wat ook ‘The spider and me’ voortreffelijk doet. Die twee uitschieters worden omringd door degelijke songs die vooral de juiste sfeer weten te scheppen, maar op zich niet memorabel zijn.

Dat een stad als decor dient, wordt duidelijk in het instrumentale ‘Cranes, planes, migranes’ – een nummer dat mede dankzij de stadsgeluiden luistert als een spannende nachtelijke achtervolging doorheen donkere steegjes. Het merendeel van ‘Sketches of Brunswick East’ is niet zo onbezorgd en luchtig als pakweg ‘Tezeta’ en ‘You can be your silhouette’. Zo combineert het dreigende ‘D-day’ de krautrock van ‘Nonagon infinity‘ met de Oosterse invloeden van ‘Flying microtonal banana’ en doet het bijna demonische ‘A journey to (s)hell’ de titel alle eer aan. Ook ‘The book’ blijkt, eens het speelse begin over is, een taaie lap muziek vol eclectisch experiment.

Ondanks de muzikale verscheidenheid, voelt ‘Sketches of Brunswick East’ best samenhangend aan. Dat komt grotendeels doordat alle songs perfect in elkaar overgaan en het album bijgevolg luistert als een halfuur durend geheel. De sixtiestouch blijft van begin tot eind voelbaar, wat een constante sfeer schept en het tekort aan memorabele songs deels goedmaakt. De nieuwe stijlen die King Gizzard & The Lizard Wizard aftast, worden bovendien erg geloofwaardig en met veel overgave vertolkt – en dat maakt de band nu net zo interessant. ‘Sketches of Brunswick East’ is verre van de beste King Gizzard-plaat, maar wel een oerdegelijk, sfeervol en gewaagd luisterstuk dat vooral onze nieuwsgierigheid aanwakkert naar wat ons later dit jaar nog te wachten staat.