Michelle Zauner, het gezicht achter Japanese Breakfast, bezit nu ook een glimlach en stapt af van haar sad indie girl imago. De confronterende verwerking van het verlies van haar moeder werd neergeschreven in haar memoires (‘Crying in H Mart’ genaamd) en zindert nog na. Toch vindt Zauner op haar derde album ‘Jubilee’ het geluk in de kleine dingen en pent ze dat neer in ambitieuze popmuziek.

Met feestelijke blazers en luid tromgeroffel lijkt Zauner op opener ‘Paprika’ te willen aankondigen: “dit is de nieuwe Japanese Breakfast”. Zauner klinkt zorgeloos en fris en laat zo haar melodramatische stem achter zich. Die lijn wordt verder doorgetrokken in de speelse single ‘Be sweet’ en het arty ‘Kokomo, IN’, een knipoog naar een andere New Yorkse, Okay Kaya. Het pakkende ‘Posing in bondage’ circuleert al enkele jaren en is hier één van de weinige voorbeelden van de grimmigere sound van Japanese Breakfast. Het verlangen naar genegenheid overstemt alle andere gevoelens.

‘Sit’ begint nog steeds in het duister maar het refrein is een opklaring die zelfs weerman Frank niet had kunnen voorspellen. Op het kleurrijke ‘Savage good boy’ vindt Zauner zelfs plaats voor humor. Ze waant zich een paranoia miljonair en heeft duidelijk de sound van Vampire Weekend opgekocht. ‘In hell’ is de opvolger van ‘In heaven’ uit de eerste lp ‘Psychopomp’ en bezingt opnieuw het laten inslapen van haar hond. De song zelf klinkt minder hels dan je zou verwachten maar wie de betekenis ervan kent doet toch een traantje wegpinken. Het romantische ‘Tactics’ had een happy end kunnen zijn zoals alleen Disneyfilms die kunnen verbeelden. Helaas sluit ‘Posing for cars’ het album af met een instrumentale outro die zelfs de eindgeneriek geen eer zou aandoen.

Japanese Breakfast heeft meer kleuren op het schilderspalet gegooid en verbeeldt met ‘Jubilee’ een mooi totaalplaatje. Hoewel de tunnelvisies op voorgangers ons toen bij het nekvel grepen kunnen we ook genieten van deze haast zorgeloze collectie. De oudere nummers die er op ‘Jubilee’ insluipen doen ons de oude Japanese Breakfast niet vergeten. Michelle Zauner heeft zo haar plaats in ons teder hartje nog niet verloren. En misschien zijn we allemaal nog een beetje sad indie girl.