Sommige artieste hoeven niets te veranderen om boeiend te blijven. Voorbeelden legio ondertussen om te zeggen dat Jacques Greene ook van die strekking is. De producer heeft de afgelopen acht jaren al een hele resem ep’s op zijn naam staan, met vorig jaar dan eindelijk zijn debuutalbum ‘Feel infinite’ als kers op de taart. Een constante doorheen de mans discografie is zijn zin voor melancholie die hij als geen ander weet te vermengen in warme clubnummers. Met liedjes opgebouwd uit zwoele bassen, pitch-shifted vocals en zweverige synths opeengestapeld, nemen de dansvloertranen ondertussen al watervalproporties aan. Emotionele, maar euforische watervallen, dat wel.

Het is dan ook niet verrassend dat ‘Fever focus’ zich grotendeels op hetzelfde pad voortbeweegt. In zes nummers opgebouwd uit naar eigen zeggen loopjes die hij voor de lol maakte, weet Greene de ene keer euforisch (‘Avatar beach’), de andere keer hypnotiserend (‘Nordschleife’), maar immer pulserend (‘Perlant’) welgemikt de sweet spot te raken.

Hoewel de kernboodschap van het persbericht – dat kwam bij de aankondiging van ‘Avatar beach’ – was dat Greene uit de club stapt om zonsondergangen aan het strand op te zoeken, moet toch gezegd worden dat de zes tracks nog steeds het best gedijen in donkere bunkers. Niet het spacy gebonk van ‘Nordschleife’, noch de acid-invloeden op het titelnummer brengen beelden naar voren van menig romantische strandactiviteit. ‘Avatar beach’ weet echter wel treffend het strandgevoel over te brengen, al sluit het liedje allerminst voetengeschuifel uit. Greenes kenmerkende vocalspel wordt voortgestuwd door een aanstekelijke drive in een zachte waas van uitzinnige trance, die op haar beurt eveneens hypnotiserend werkt.

‘Perlant’, ‘Convex mirror’ en ‘Someone else’ brengen als meer dan degelijke houseliedjes het klassieke Jacques Greene-geluid het meest naar de voorgrond . Waar de eerste twee gerust in de meest broeierige momenten van de nacht kunnen gedijen, vindt die laatste meer zijn plek in de vroege uurtjes. Het benevelde, desolate sfeertje dat hangt in ‘Someone else’ geeft het nummer, samen met de manier waarop de vocal is gesampled, een lichte Burial-insteek. Het is de titelsong ‘Fever focus’ die het kortste strootje trekt op deze ep. Ondanks de fijne acid-toevoeging is het tegenover de andere songs iets te generisch om zich mee onophoudelijk in je oorkanaal te nestelen.

‘Fever focus’ is als ep geenszins baanbrekend, maar wel opnieuw een mooie bevestiging dat Jacques Greene een onderscheidende figuur is in de house-scene. Dynamiek, emotie en melancholie gestript van alle pretentie in warme, verwelkomende clubsongs: soms wil een mens niets meer dan dat.