Geef nou toe: Jackson Scott, het moet haast een pseudoniem zijn voor een jongeman die (hopeloos) op zoek is naar een eigen (serieus genomen) identiteit in muziekland. Niets blijkt echter minder waar, want Scott is een rasmuzikant die er op zijn debuut ‘Melbourne’ voor zorgt dat schoonheid en razende waanzin elkaar ergens halfweg hand in hand treffen.

In ‘Evie’ beweegt hij zich quasi slepend voort en de lyrics zijn zo goed als onverstaanbaar gemompeld. De zachte melodie die het vervolgens van het struikelende parlando overpakt, wekt zowaar het gevoel van een trance op. ‘Sandy’ is even verder een erg emotionele song die refereert naar de schietpartij in Sandy Hook. Daar waar hij het op de rest van de plaat over brede existentiële vragen heeft die de grenzen van de metafysica (je weet wel, ideeën van eeuwigheid en oneindigheid) aftasten, is het donkere ‘Sandy’ veeleer een “straight to the heart-song”.

In het tweede deel van de langspeler klinkt de jongeman uit North Carolina tijdens ‘In The Sun’ wat als een geüpdatete The Beatles. Folky gitaar en vredige samenzang begeleiden deze straffe plaat naar de uitgang, want ‘Sweet Nothing’ is een nummer dat ongewoon goed aan ‘Creep’ van Radiohead doet denken, het voor het grootste deel instrumentale toemaatje zet de hogere sferen van de eerdere nummers nog meer in de verf.

De melting pot op ‘Melbourne’ lijkt onoverkomelijk groot, Scott tapt uit de vaatjes van de krautrock, punk, folk, psych rock etcetera maar slaagt er toch in de plaat een sound mee te geven die én vernieuwend is én toch ook doet denken aan dat wat ooit ontzaglijk veel tienerhoofden op hol deed slaan. Pink Floyd blijft altijd wat om de hoek loeren, en dat vinden we anno 2013 hoegenaamd niet erg.

Jackson Scott staat op 29 oktober in TRIX te Antwerpen (info & tickets), op 8 november in De Kelder in Amersfoort (info & tickets) en op 10 november in Tivoli Spiegelbar in Utrecht (info & tickets).

Website Jackson Scott

Verdeeld door PIAS