Een bandlid verliezen hoeft niet altijd een slecht teken te zijn. Dat bewees Real Estate eerder dit jaar al met ‘In mind’. Als zij je nog niet overtuigden doet Hundred Waters op ‘Communicating’ eveneens een goede poging. Na het verschijnen van tweede plaat ‘The moon rang like a bell’ drie jaar geleden bedankte de band uit Florida multi-instrumentalist Paul Giese voor de bewezen diensten. Van het oorspronkelijke vijftal blijft nu nog maar een trio over.

Samen met hun getalenteerde huisgenoot Moses Sumney zetten die drie leden in Arizona het festival FORM Acrosanti op poten waarmee ze namen als Solange, James Blake en Deafheaven binnenhaalden. Daarbuiten hielden Nicole Miglis, Trayer Tryon en Zach Tetreault het naast de occasionele feature de afgelopen drie jaar relatief stil. Die stilte werd doorbroken met ‘Currency’, een ep die ze in mei van dit jaar onaangekondigd de wereld instuurden als zoethoudertje voor ‘Communicating’. De nummers op ‘Currency’ gaven al blijk van een lichte verandering in hun geluid tegenover de fluisterende folktronica van ‘The moon rang like a bell’ en ‘Hundred waters’. Die lijn trekken ze door op ‘Communicating’, een album waar de groep haar introverte aura behoudt maar dynamischer dan ooit klinkt.

‘Wave to anchor’, een vroeg hoogtepuntje op de plaat, is zo met z’n glinsterende synths en opzwepende ritme het meest expliciet dansbare nummer dat de band tot nu toe heeft laten horen. Het lijkt in dat opzicht de overtreffende trap van ‘Xtalk’ te zijn. ‘Particle’, het liedje waarmee plaat aftrapt en dat ook op ‘Currency’ te vinden was, kan je evenwel in dezelfde lijn plaatsen. Hoewel het geen dansvloeranthem is heeft het nummer wel een energieke productie, benadrukt door een pakkende warme baslijn. Het is daarmee een perfecte samensmelting tussen Hundred Waters en hun labelbaas Skrillex, die z’n hand heeft in de productie ervan.

De statische zwart-witsymboliek op de cover van zowel ‘Communicating’ als ‘Currency’ doet afstandelijker aan dan de warme kleuren op die van hun voorgangers. Dat reflecteert evenzeer in de teksten op het album. ‘Particle en ‘Wave to anchor’ mogen je dan wel doen bewegen, de isolatie en de zoektocht naar een weg daaruit schijnen in de lyrics wel door (“Scared of letting go, stay the same route, someone tell me where to go if I get locked out” uit ‘Particle’ bijvoorbeeld). Eenzaamheid en de bijkomende onzekerheid en hunkering zijn duidelijk de dominante thema’s doorheen de plaat.

De groep mag na ‘Wave to anchor’ dan wel een versnelling lager schakelen wat betreft directheid, ze blijft een boeiende dynamiek tentoonstellen in de vorm van liedjes die mooi in elkaar overvloeien. De groep zet het met hun karakteristieke warme arrangementen vaak op crescendo’s zoals op het nauwgezette ‘Prison guard’ of ‘At home & in my head’, waar de stille en bombastische elementen doorheen de lp binnen één liedje een uitstekende balans vinden. Het hoogtepunt is echter de bloedmooie catharsis op ‘Blanket me’, het ultieme lichtpunt en een perfecte huwelijk tussen het opbouwend cachet van het album en Miglis’ engelenzang, waarvoor je telkens opnieuw in zwijm valt. We vergeven de band de weinig memorabele afsluiter ‘Better’ dan ook volledig.

‘Communicating’ is Hundred Waters’ zoektocht naar verbinding doorheen de chaos aan onzekerheden en vertwijfeling waar we allemaal aan onderhevig zijn. Het is een introvert album waar de band op extraverte wijze experimenteert en daar glansrijk in triomfeert. Al demonstreert het drietal met deze worp dan wel een grootser geluid, het bed op de cover van ‘The moon rang like a bell’ lijkt hoe dan ook nog steeds de meest geschikte plaats om Hundred Waters te luisteren.

Hundred Waters treedt 27 oktober op in de Botanique (info & tickets).