Op ‘Put the shine on’ evolueert CocoRosie naar relatief meer conventionele popsongs, zonder daarbij hun eigenheid te verliezen. De zusjes Bianca “Coco” en Sierra “Rosie” Casady weven op het album thema’s als de scheiding van hun ouders, de dood van hun moeder en het falen in de liefde tot een melancholisch tableau. Wanneer alles naadloos samenkomt levert dat een handvol prachtige songs op.
Opener ‘High road’ is een goede toonzetter voor de rest van het album. Alles wat we verwachten van een CocoRosie nummer zit erin verwerkt. Duistere trip-hop beats, samples van speelgoed, een kraai die overvliegt en het treurig gepingel van harp en piano die alles verbinden. De ijle zang van Sierra “skinned my knees, a bloody warning/ run little girl, for man is hunting “ wordt perfect gestut door de meer aardse flows van Bianca.
‘Mercy’ bouwt verder op hetzelfde instrumentale elan als de opener. Zwalpende beats, een koor van kikkers, vervormde gitaar en piano aangevuld met een bezwerende clarinet die de track iets meer mystiek meegeeft. De lyrics gaan over de zomers die het duo na de scheiding van hun ouders op de boerderij van vader Casady doorbracht. Die was op dat punt echter meer geïnteresseerd in LSD en het sjamanisme van de autochtone indianen. Iets wat de zussen, op dat punt in hun leven, maar matig konden appreciëren.“Shady shaman in the grass/ studying UFO’s, seducing the you know who/ unicorn, still born, under this sun/ another world you tried to show us/ through tobacco stained sermons/ smoke and haze/ horror show back in the days”.
Met bijna zes minuten is ‘Restless’ het langste nummer op ‘Put the shine on’. Jammer genoeg is het muzikaal een van de minst interessante songs. Synths die niet uit de toon zouden vallen op de lege dansvloer van parochiezaal ’t Klokske, worden aangevuld met repetitieve pianoakkoorden die tot in de treure herhaald worden. De vocale hoogstandjes van Sierra kunnen nog weinig veranderen aan een nummer dat te lang aansleept en richtingloos aanvoelt. Gelukkig volgen dan twee van de sterkste songs van de plaat. “Smash my head” is een mix van electropop, raggende gitaren, glitchy beats en roffelende percussie. Een nummer dat eerst zijn tanden ontbloot als een in het nauw gedreven beest om later open te vouwen naar een trippy soundscape waar stuwende synths de luisteraar de kosmos in trekken. “Suck my soul into night/ stars are falling/ rushing by a million mirrors/ angels calling/ pull my hair into sky/ I am flying.”
Een eerste muzikaal hoogtepunt en tegelijk emotioneel dieptepunt wordt op ‘Where did all the sailors go’ bereikt. Een droeve wals waarin spaarzame percussie en aangehouden orgelakkoorden de ideale achtergrond vormen. Hieruit komen afwisselend Bianca en Sierra naar voor om je te vloeren. “When did all the mothers fall?/ when did father stop to call?/ the tears tell it all/ it’s all or nothing, it’s nothing at all”. Een prachtige song waarin alle onderdelen perfect samenvallen en elkaar versterken. In de volgende nummers zien we muzikale uitstapjes naar lome electro swing op ‘Hells gate’, latin grooves op ‘Did me wrong’ en dub op ‘Lamb and the wolf’. Stuk voor stuk aardige nummers dat wel, maar ze hebben allemaal net iets te weinig om het lijf om een blijvende indruk achter te laten.
Veel van de nummers van CocoRosie ontstaan uit gedichten. Ze ontwikkelen de verhalen door outfits samen te stellen en zo in de huid van hun personage te kruipen waardoor ze tot leven komen. Die associatieve manier van werken komt in het sterke ‘Slow down sun down’ duidelijk naar voor. “I was humiliated, ill-fated, impersonated, immigrated, manipulated, liquidated, medicated, dilapidated, isolated/ I was alone in my own home, is where the heart breaks”. De spoken word van Bianca vormt hier opnieuw het ideale tegengewicht voor Sierra om haar etherische zang rond te wikkelen.
‘Burning down the house’ is een stevig herwerkte versie van de single ‘Smoke ‘em out’ die ze in 2017 met ANOHNI van Anthony & The Johnsons uitbrachten. Het nummer was bedoeld als protestsong tegen het neerstrijken Trump in het Witte Huis. Met op zijn best vage verwijzingen naar die gebeurtenis mist dit nummer de tanden om echt gevaarlijk te zijn. Het is ook een rare keuze om in een plaat die conceptueel over verlies gaat een halfzachte protestsong te willen verwerken.
Dat verlies één van de centrale thema’s is is niet echt verwonderlijk. Tijdens de opnames van ‘Put the shine on’ overleed de moeder van Bianca en Sierra. In het nummer ‘Ruby red’ proberen ze dat verlies een plaats te geven. “We saw it in your eyes, when they went ’round the room one last time/ your face already smiling God from the other side/ “was I ready to walk her home?”, she said”. Toch is het geen troosteloze song geworden, lachen en huilen liggen constant vlak naast elkaar maar de balans slaat nooit door. Zonder twijfel één van de sterkhouders van het album. De afsluiter ‘Aloha friday’ kan nog weinig doen om zijn voorganger te overtreffen. Het voelt een beetje geforceerd aan met zijn treurige strijkers en galmende piano. Alsof je op de laatste pagina van een boek nog eens in grote letters “EINDE” zou zetten.
‘Put the shine on’ is een album dat gebaat geweest zou zijn met een strengere selectie. Het geheel verliest wat van zijn impact doordat het te vaak afdwaalt in experimenten die niet uit de verf komen. Dat daargelaten bevat het enkele songs die op gelijke voet kunnen staan met het beste wat CocoRosie tot nu toe al heeft uitgebracht.
