Hop Along houdt zijn cyclus aan: sinds het debuut uit 2012 bracht de band uit Philadelphia telkens om de drie jaar een nieuwe plaat uit. Voor de wiskunde-analfabeten onder ons: dat betekent dat ‘Bark your head off, dog’ album nummer drie is. Het viertal rond frontvrouw Frances Quinlan staat alweer garant voor warme indierock, al tapt het niet voor de volle honderd procent uit hetzelfde vaatje.

In Hop Alongs wapenarsenaal is zangeres Quinlan zonder twijfel de nucleaire knop. Haar potente en nietsontziende stem neemt constant verschillende stijlen, ritmes en vormen aan en zuigt je aandacht onverbiddelijk in het album. Ook in haar songwriting toont ze zich getalenteerd: ze introduceert tientallen verschillende personages en vertelt in ieder lied kleine stukjes verhaal. Zeer gefragmenteerd dus, wat niet in de weg staat dat het bij momenten hartverscheurend is. In afsluiter ‘Prior things’ vertelt ze bijvoorbeeld het zielige verhaal van een meisje dat een reiziger ontmoet en eigenlijk niets liever wil dan met hem mee te gaan. Uiteindelijk ontbreekt het haar aan verbeelding en moed om haar banale leventje om te gooien. “And when you finally go / When you choose to go / I resume my little road”.

Los van Quinlans charmante spitsvondigheid en uitzonderlijke stembanden, heeft Hop Along nog meer wapens achter de hand. De band weet opnieuw los te breken uit de klassieke indierock-opstelling van bas, elektrische gitaar en drum. Er komen een harp, een mandoline en verschillende strijkers aan te pas, waardoor op instrumentaal vlak het album eveneens een veelzijdige trip is die nooit nalaat te verrassen. Een casus van dat rollercoasterfenomeen is ‘Not Abel’. Het nummer begint met akoestisch getokkel, toont een tango-achtige kordaatheid, verglijdt weer in zachte snaren om dan volledig stil te vallen en een elektrische gitaar op ons los te laten. Het is niet iedereen gegeven om binnen zo’n eclecticisme een coherente artistieke lijn aan te houden, maar Hop Along slaagt er feilloos in.

Hoewel, feilloos? Hier en daar weerklinkt het gevreesde geluid van lucht die ontsnapt uit getuite lippen. Fluiten is in geen enkele context te verantwoorden, zelfs niet – zéker niet! – bij rockmuziek. Verder wordt er af en toe een zin tot vervelens toe herhaald, zoals in ‘One that suits me’ en ‘What the writer meant’. Quinlan kan beter dan dat, en bovendien worden we er na een paar luisterbeurten wat nerveus van. Ook stellen we ons vragen bij het bestaansrecht van het voorlaatste nummer ‘Look of love’.

Tot zo ver dus het gemuggenzift en met het vergrootglas zoeken naar minpunten. ‘Bark your head off, dog’ is een knap staaltje indierock dat de typische valkuilen vakkundig weet te vermijden. De veelheid aan instrumenten en het narratieve talent van de zangeres nemen je moeiteloos mee op een gefragmenteerde, intrigerende muzikale reis.