Welgeteld negen seconden, zo lang houden The Sore Losers op ‘Skydogs’ de schijn hoog dat het woord “subtiel” wel degelijk in hun Dikke Van Daele staat. Dan scheuren gitaren door ‘Blood moon rising’ als Marc Marquez over een racecircuit en wordt alle hoop daarop brutaal de kop ingedrukt. De Limburgers beschikken duidelijk over een ingekorte versie van het woordenboek, want van “originaliteit” is er eveneens weinig sprake. Ze mogen dan spelen met de energie van jonge wolven, maar ze huilen wel hetzelfde lied als hun ouders. Nee, The Sore Losers zullen geen muzikale kuur tegen kanker bedenken. Je weet op voorhand wat je krijgt: rock-‘n-roll uit de oude kastrol, blues uit de zompige Limburgse moerassen van de Hoge Kempen, riffjes die zelfs al afgezaagd waren in de tijd dat de dieren nog spraken. Dat alles wordt wel rauwer gebracht dan een steak tartaar.
The Sore Losers zijn een anachronisme in het hedendaagse muzikale landschap. Je denkt dat ze inwisselbaar zijn met zowat duizend andere bands, totdat je erover gaat nadenken. Dan kom je bij het turven niet verder dan vroege White Stripes en The Datsuns – respectievelijk een band die niet meer bestaat en een die z’n hoogtepunt tien jaar geleden beleefde. The Sore Losers lijken daar zelf op te alluderen op hun website, waar ze zich voorstellen als “de echte kinderen van de rock, de laatste getuigen van de evolutie, de nieuwe radja’s van de rock”. Net daarom zijn we blij dat The Sore Losers bestaan.
De hang naar traditie is bij The Sore Losers evenwel geen synoniem voor ouderwets. Deze band is helemaal niet enkel voer voor de oudere jongere, de nostalgicus die nog nooit van Pro Tools gehoord heeft en die elke zin standaard begint met “In mijnen tijd…”. Mochten wij op een festival tijdens een van onze dwaaltochten voor een podium met The Sore Losers erop belanden – met genoeg goudgele benzine in onze ketel – dan blijven wij misschien wel staan om ‘Emily’, ‘Dirty little pretty thing’ of het trippy ‘White whale’ mee te wauwelen. Een bescheiden gebalde vuist valt dan zelfs niet uit te sluiten. Op een festival kan je nu eenmaal niet constant de staat van het feminisme bespreken na een show van FKA twigs.*
*Op voorwaarde dat de pinten minder kosten dan drie euro. Indien dat niet het geval is, houden we het wellicht bij beschaafd de staat van het feminisme bespreken na een show van FKA twigs.
The Sore Losers kan je live aan het werk zien in Terneuzen (De Pit, 9.04), Brussel (AB, 15.04) en Amsterdam (Paradiso, 20.04)
