HEISA is een driekoppige rockformatie uit het Limburgse Hoeselt. Een plaats die voorwaar echt bestaat, of het moet zijn dat Google Maps mee in het complot zit. In 2015 begonnen Koen Castermans, Jonathan Frederix en Jacques Nomdefamille ermee, in 2016 scheerden ze hoge toppen op het Absolutely Free Festival en in 2017 bestegen ze soeverein het hoogste podium van Fresh Blood III, Rock Herks fonkelnieuwe rockconcours. Dat alles terwijl ze ondertussen een spoor van vernieling achterlieten doorheen ’s lands muziekcafés: bekijk vooral hun beklijvende passage in het Gentse In de ruimte. Live mochten ze dan wel alomtegenwoordig zijn, wie HEISA’s muziek thuis wou beleven moest het vooralsnog zien te rooien met enkele op YouTube gegooide nummers. Hoog tijd dus om een volwaardig debuut op te nemen – bij deze.
We noemden HEISA hierboven rock. Gemakzuchtig, we geven het grif toe, want met die term kunnen op z’n best de contouren worden geschetst van de muziek die het trio maakt. Een poging meer detail toe te voegen: HEISA combineert de onstuimigheid van een Mogwai of een And So I Watch You From Afar met de berekendheid van een Tool, zij het niet zonder vooral heel erg als zichzelf te klinken. Ook op ‘Heisa’ wisselen de Limburgers beheerst woeste uithalen af met wiskundige precisie: hun muziek volgt nog net geen rij van Fibonacci als bij Maynard James Keenan en co, maar lijkt bij wijlen wel met passer en liniaal op plaat gezet.
Zo’n afgemeten, dwingende gitaarlijn vormt het kloppend hart van opener ‘Listen/Lie’. Eentonig wordt het nooit: HEISA’s nummers zijn niet vatbaar voor klassieke strofe-refreinschema’s en eisen van de luisteraar de volledige aandacht om mee te blijven met de plotse veranderingen in toon en tempo. ‘You’re just water with an opinion’ houdt ons zo op het puntje van onze stoel, om ons er daarna genadeloos af te duwen met een brutale climax. Ook het briljante ‘Beehive’ waagt zich eerst aan mysterieuze berekeningen, deelt dan door nul en rijt al het rekenwerk met messcherpe riffs aan flarden. Levend begraven onder al dat snaargeweld dwalen dreigende stemmen rond die van alles duidelijk willen maken aan ons, bovenaardse zielen: soms schreeuwend, soms fluisterend, maar nooit minder dan intens.
Intens, dat vat tevens ‘Bassenge’ samen, net als zijn verschroeiende twee minuten durende dessert ‘Haute cuisine’. Het nummer wordt als de dieselmotor van een bulldozer in gang getrokken met strijdkreten, rauwe percussie en oosters klinkende gitaren. Eens het gevaarte in beweging is, is er van stoppen geen sprake meer, want met welgemikte oerschreeuwen geven de bandleden hun instrumenten voortdurend de sporen. Bassenge ofte Bitsingen sloot zich in 1963 aan bij de provincie Luik: geen idee of het nummer een eerbetoon of een dreigement is, maar in beide gevallen zouden wij, Bassenge zijnde, gauw wederkeren naar Limburg.
‘Mangata’ betekent in het Zweeds zoveel als ‘de op een weg gelijkende weerschijn van de maan in de zee’. Het nummer trapt af met een bezwerende mantra, die in de verte beantwoord wordt door iemand die gezien de uit diens stem blijkende existentiële wanhoop inderdaad te lang naar onmetelijke dingen als de zee en de ruimte gekeken heeft. Hun dialoog kabbelt even rustig voort, tot de maan opeens dichterbij komt en met een wereld-beëindigende plons van gitaren neerzijgt in zee. HEISA’s indrukwekkende slotstuk bewijst nog eens tot welke variatie deze groep in staat is.
HEISA levert met zijn gelijknamig album een uitstekend en veelbelovend debuut af. Complex en gelaagd en bijgevolg allesbehalve achtergrondmuziek. Wel een plaat die je met een appelflauwte, een doorweekt t-shirt en een blauw oog in een hoekje achterlaat.
HEISA speelt op 14.04 in De Klinker in Aarschot, op 18.04 in Afsnis in Gent en op 20.04 in Club 26 in Genk als voorprogramma van Shht.
