In het grootstedelijke, grauwe Malmö ontstond Hater op een slaapkamer. Het is voor bands als Hater dat destijds het ‘indie’ label gestempeld werd, de fijne blogs volgden niet veel later (hallo!). De geluidskwaliteit is maximaal ‘ok’ te noemen, de nummers zijn weemoedig en zangeres Caroline Landahl beheerst haar stem niet tot in de perfectie. Met andere woorden: Siësta is indie pur sang, en het moet al van Alvvays geleden zijn dat wij zo een goeie match tussen sound en stem hoorden.

Siësta sleept zichzelf nochtans half duttend de startlijn over met het onderkoelde ‘From the bottom of your heart’. Het doorlopende drumpatroon zorgt dan wel voor wat fijne polyritmiek, maar echt spannend wordt het nooit. Dan was opvolger ‘It’s so easy’ een veel betere inzet geweest. Verdomd fijne eighties-synths stormen binnen, het tempo schiet de hoogte in en Landahls falsetto doet hetzelfde. Dat ze popmelodieën tot in de puntjes beheersen, bewijzen ze nog meermaals op Siësta. Er is het meeslepende ‘Closer’, dat zachte herinneringen aan Real Estates uitgesponnen tracks oproept. Of hoogtepunt ‘Cut me loose’, met fantastische synthaccenten die je majestueus binnenleiden in de melancholiek van het refrein. Er gebeurt veel bij Hater terwijl het geheel als simpele indie blijft klinken. Eindeloos veel simpele gitaarlijnen kronkelen om elkaar, de bas is niet vies van een goeie melodie en Landahl springt vinnig heen en weer tussen de uitersten van haar indrukwekkende stembereik.

Dat alles zou zeker een welverdiende grote onderscheiding moeten opleveren, toch? Hoe graag we die ook zouden willen toekennen, Hater heeft dé fout der beginnersfouten gemaakt: Siësta bevat maar liefst veertien tracks die voor het merendeel de vier minuten grens overschrijden. Het levert 57 minuten aan materiaal op dat nooit echt van richting verandert, en net over de helft is onze aandacht slap als die van eerstejaarsstudenten in hun les ‘Historische Kritiek’. Nummers als ‘Why it works out fine’ of ‘The mornings’ zijn geen stinkers, maar hadden gerust weggezogen mogen worden bij een degelijke liposuctie van het album. We kunnen nochtans niet écht van een dip spreken, dankzij het ijzersterke ‘Things to keep up with’ en het emotionele ‘Your head your mind’. Maar het kwaad is geschied, trop is te veel.

Hater levert met Siësta een plaat af om bij te snoozen, en laat dat net een van onze favoriete bezigheden zijn. Afsluiter ‘Weekend’ wordt ons nieuwe anthem voor elke vrijdagavond, met een eenmalige perfecte popmelodie waarna het nummer zweven gaat. Wij moeten denken aan Pavement ten tijde van ‘Wowee zowee’, een zeldzaamheid die wij koesteren.