Ongemakkelijkheid en angst, dat zijn volgens mij de twee gevoelens die dit album omschrijven. Tegelijkertijd is het ook wat Gazlle Twin opwekt met haar soundscape, die een apocalyptisch en catastrofaal Groot-Brittannië moet voorstellen. De uit Brighton afkomstige Elizabeth Bernholz breidt op ‘Pastoral’ een vervolg aan haar audiovisuele performance ‘Kingdom come’ uit 2016. Het album kaart net zoals het stuk de politieke problemen aan in het Verenigd Koninkrijk en ridiculiseert ze bijna.

Gazelle Twin geraakte tijdens een show van Fever Ray geïnspireerd door haar kostuums. Het herinnerde haar hoe bevrijdend kledingkeuze kan zijn. Bijna tien jaar later voel en hoor je die invloed nog steeds. Ook in haar nieuwe show maakt ze daar gebruik van en is ze, niet geheel toevallig, gehuld in de rood/witte kleuren van Engeland verkleedt als een soort hofnar in een Adidas-jogging.

Het grimmige ‘Folly’ zet al meteen de toon voor het album met een bijna angstwekkende blokfluit in de hoofdrol en Bernholz die met haar metaalachtige stem reflecterend toekijkt op het Britse eiland. Vooral de machtshebbers moeten het ontgelden. “What species is this? What century? What atmosphere? What governement?”. Ook op ‘Dieu at mon droit’, waar Bernholz als een demonisch engeltje prevelt, gaat het over de typische Britse manier van doen. Dat houdt volgens haar in: hard werken, niet naar anderen omkijken en niemand vertrouwen.

Gazelle Twin maakt, zoals de albumhoes weggeeft, tevens gebruik van enkele teksten en invloeden uit de Nieuwste Tijd. Dat is het geval in ‘Dance of the peddlers’, waarin Bernholz opnieuw gebruik maakt van die afschuwelijke blokfluit in contrast met stevige beats die doen denken aan SOPHIE. De tekst voor het nummer is een herwerking ‘The tyger’, een gedicht van William Blake uit 1794. Daarnaast werd voor het laatste nummer een oud Brits Folk-riedeltje, “Over the hills and far away“, in een nieuw industrieel noise-jasje gestoken.

In het ronduit prachtige ‘Glory’ haalt Gazelle Twin haar innerlijke Björk boven met enkele epische uithalen, “Who are you? Who are you?”. De productie van het nummer is even meeslepend als verontrustend. Groot-Brittanië ligt in puin en alles is doods en dor maar de hardwerkende Brit sleept zich trots voort op de cadans van het nummer.

‘Pastoral’ is geen fijn ritje. Wie zocht naar troost, opluchting of een beetje comfort in een volgens Bernholz falend Verenigd Koninkrijk waar armoede meer en meer de kop op steekt, migratieproblemen het nieuws tergen enzovoort, krijgt het deksel keihard op de neus. Gazelle Twins derde plaat weet je op een ongemakkelijke en bijna angstaanjagende maar oh zo machtige manier mee te nemen in haar leefwereld anno 2018.