Relevantie is een van de grootste uitdagingen voor artiesten die vandaag muziek de wereld in sturen. Bewijs daarvan zijn de gigantische hoeveelheden releases die je als liefhebber moet doorploegen en het feit dat mensen zoals Liam Gallagher nog steeds muziek maken.

Frankie Rose kiest op dat vlak niet voor het gemakkelijkste pad. Ze grijpt immers terug naar een sound die bij twentysomethings belletjes van herkenning doet rinkelen richting het 80’s-materiaal waar hun ouders naar luisterden – flashbacks gegarandeerd. Zo heeft de kaalheid van ‘Trouble’ iets weg van ‘Close to me’ van The Cure. Ook de vocals van Cocteau Twins sijpelen traag binnen (grootste vochtplek in ‘Red museum’). ‘Dyson sphere’ doet me wegdromen naar vorige zomer, toen ‘Under the sun’ van DIIV vaak door mijn koptelefoon schalde.

Op ‘Cage tropical’ klinkt Frankie Rose muzikaal duisterder dan voorheen. Haar stem breekt in ieder nummer gelukkig kraakhelder door de obscuriteit, om zo een contrast te genereren dat nooit gaat vervelen. Waren de invloeden van haar verleden bij Dum Dum Girls en Vivian Girls op vorige albums nog nadrukkelijk aanwezig, dan distantieert ze zich er nu van. Dat kunnen we alleen maar toejuichen, want het maakt dat ze meer dan ooit als zichzelf klinkt, met een stevig fundament van muzikale jeugdidolen.

De nette synths en kille zanglijnen kunnen soms steriel overkomen, al kan Rose als ze wil haar nummers laten klinken als een mierzoet verhaaltje voor het slapen gaan (‘Dancing down the hall’). De ijzige sfeer wordt in andere nummers met teder omarmende gitaarlijnen gecompenseerd. Bovendien had de intro van ‘Love in rockets’ gemakkelijk de soundtrack kunnen zijn voor de openingsscène van een verjaarde romantische strandkomedie.

Frankie Rose zet zichzelf met ‘Cage tropical’ op de kaart met hulp van helden uit het verleden. Ze puurt haar donkere wereld verder uit en maakt met een mengeling van herkenbaarheid en eigenheid new wave opnieuw een beetje hip.

Frankie Rose speelt 26 oktober in het café van Trix (info & tickets)