Toen ‘Hearts on fire’ de hitlijsten bestormde in 2008 was het Australische Cut Copy ineens hot as fuck. In tegenstelling tot vele andere artiesten die een “eerbetoon” beweren te zijn aan hun voorbeelden en in werkelijkheid hun geluid schaamteloos kopiëren, wist de band uit Melbourne hun liefde voor zowel New Order als Talking Heads te vermengen met een eigentijdse mix van rock en synthpop.  De bijhorende langspeler ‘In ghost colours’ was een terecht succes en de platen die daarop volgden eveneens. Hun passage in de Beursschouwburg zo’n viertal jaar geleden werd een uiterst exclusief feestje en staat bijgevolg nog steeds in ons geheugen gegrift. Of Cut Copy ons anno 2017 nog kan overtuigen met deze vijfde langspeler ‘Haiku from zero’ is echter een dubieuze kwestie.

Kenmerkend voor elk Cut Copy album is dat er bij elke plaat wel een centraal thema is op instrumentaal vlak. Bij voorgaande platen lag de focus vooral op het stedelijke clubleven of de acid-house/madchester scene. ‘Haiku from zero’ situeert zich eerder op een strand in Ibiza, waar de zon langzamerhand in de zeespiegel verdwijnt. Het Australische viertal klinkt als vanouds dansbaar, echter minder opdringend en met een meer gemoedelijke sfeer. De exotische single ‘Standing in the middle of the field’ is daar met zijn broeierige vibe een uitstekend voorbeeld van.

Het allegaartje aan songwendingen getiteld ‘Counting down’ kan eveneens op sympathie rekenen, maar waarom wil frontman Dan Whitford per sé Jimmy Somerville van Bronski Beat nabootsen? Het funky ‘Airborne’ – afsluiter van de a-kant – is ook nog het vermelden waard en mag zich dankzij die Nile Rodgers-achtige gitaren tot één van de hoogtepunten van het album kronen. Hoewel de songs de grens van het foute af en toe overschrijden, zijn het wel Cut Copy-liedjes zoals we ze graag hebben : aanstekelijk en dansbaar, met regelmatig donker getinte teksten en doordachte arrangementen.

Het eerste deel van de plaat laat een verrassend frisse indruk achter, al is niet elk nummer even sterk. Het is bijgevolg jammer dat Cut Copy het helemaal laat afweten in deel twee. Aan de slimme synthpop van‘No fixed destination’ is dat althans nog niet te merken. Daarna gaat het pas letterlijk fout : ‘Memories we share’ en ‘Living upside down’ zijn wel erg platte dance tracks. Ze missen richting en Whitfords vat aan ideeën lijkt leeg te zijn. De afsluitende ballad ‘Tied to the weather’ is eveneens niet al te best en bevat een serie samples die wel eens op je systeem kunnen werken, al toont de band tegelijkertijd ook dat het niet allemaal cocktails en palmbomen hoeven te zijn.

Cut Copy is niet meer dat hippe bandje van weleer en dat wordt (soms een beetje pijnlijk) duidelijk op ‘Haiku from zero’ : de samples voelen verouderd aan en de niet te evenaren flow van vorige albums is ver zoek. De Australiërs weten nog steeds degelijke songs neer te pennen, maar dan zonder die magie van weleer. Voor wie deze band al ruime tijd volgt en benieuwd is hoe ze anno 2017 klinken, kan dit zeker nog een interessante luisterervaring zijn. Wie niet bekend is met het werk van dit Australische gezelschap, raden we echter aan deze plaat links te laten leggen en in plaats daarvan ‘Zonoscope’ of ‘In ghost colours’ een draaibeurt te geven.