Er hangt verlangen en lust in de lucht op ‘Florence Joelle’s Kiss of Fire’, het debuutalbum van de vanuit Londen opererende gelijknamige band. Een film noir. Frontvrouw Florence Joelle verleidt mannen in rokerige Parijse kroegen zoals Edith Piaf in haar beste dagen. Als een ware femme fatale sleurt ze de weerloze mecs na een paar Martini’s richting haar vuurvattende bedstede op een soundtrack van opzwepende bebopjazz.

Florence Joelle’s Kiss of Fire klinkt sexy zoals sexy in pre-internetpornotijden was: niet plat of vulgair, maar weelderig en geheimzinnig. De Parisienne die de groep aanvoert, is duidelijk niet voor één gat te vangen. De gypsyjazz van Django Reinhardt gaat een vurige romance aan met blues, rockabilly, doo wop en een vleugje surf. Opwindende, exotische percussie, een razende mondharmonica en de korrelige stem van Florence Joelle zorgen ervoor dat ‘I’ll Be Running’ een hunkerend chanson is. ‘Gypsy Boy’ danst dan weer de rumba met castagnetten.

Twee covers zijn perfect tussen al dat origineels gemikt, maar Ella Fitzgerald-klassieker ‘When I Get Low I Get High’ en rhythm-and-bluesklassieker ‘Unchain My Heart’ begraven zich tussen de andere nummers alsof ze leden van dezelfde familie zijn. Hoewel het album ook referenties oproept naar meer contemporaine folkartiesten als Peggy Sue, klinkt het vooral als een sensuele tango tussen Tom Waits en Peggy Lee, op gitaar begeleidt door Dick Dale.

Retro is in dezer dagen. Wie heeft er geen vrienden of vriendinnen die te veel Mad Men kijken en op cocktailfeestjes opduiken met bretellen of polkadotjurkes? En ja, Florence Joelle’s Kiss of Fire mikt wel heel ongegeneerd op die heimwee naar de jaren ’40 en ’50 (de cd is bijvoorbeeld gelay-out als een vinylplaat). Maar de band voegt er iets origineels aan toe en heeft geen enkel slecht nummer op haar debuut gekegeld, zodat de plaat zeker bestaansrecht heeft.

Florence Joelle’s Kiss of Fire website

Album verdeeld door Sonic Rendezvous