Drie jaar na haar bejubelde debuut ‘Right from real’ keert Lydia Ainsworth terug met alweer een sterk staaltje experimentele indiepop, zij het deze keer met wat meer r&b-invloeden. De gelijkenissen met Kate Bush zijn nog steeds prominent aanwezig, al  zijn ook Banks en Grimes nooit ver weg op ‘Darling of the afterglow’.

Al vanaf de eerste onheilspellende klokken in opener ‘The road’ (check zeker ook de betoverende videoclip) dompelt de Canadese popnimf je onder in haar feeërieke droomwereld van donkere beats en engelengezangen. De toon voor een wel erg wonderlijk avontuur is meteen gezet. ‘What is it’ is met voorsprong de meest poppy song op ‘Darling of the afterglow’. De huppelende banjo’s en het  luchtige refrein hebben wat weg van een Taylor Swift-nummer en bieden een luchtig tegenwicht voor de duisternis van ‘The road’.

In ‘Ricochet’ demonstreert Ainsworth dan weer haar immense stembereik en single ‘Afterglow’ laat de grens tussen intimiteit en een groots geluid plots helemaal vervagen. Diezelfde rijke gelaagdheid weerklinkt ook in het prachtig georkestreerde ‘Open doors’: de kille piano en ijle elektronica maken halverwege het nummer plaats voor een meer uptempo gitaargeluid vergezeld van wat wel een klein leger aan violen lijkt. De klassiek scholing van Ainsworth heeft hier duidelijk zijn sporen nagelaten.

‘Darling of the afterglow’ vertoont zoals echter enkele subtiele symptomen van alternatieve r&b. Deze invloeden zijn het duidelijkst hoorbaar in het van zwoele beats voorziene ‘Into the blue’ (inclusief aanstekelijk refrein). Ainsworths cover van ‘Wicked game’ is niet de zoveelste verkrachting van Chris Isaaks tijdloze hit, maar een beklijvende en eervolle versie waarin haar stem moeiteloos lijkt mee te glijden met de tekst en ongekende hoogten en laagten verkent. Kippenvel.

Afsluiter ‘Nightime watching’ is misschien wel het meest mysterieuze, maar tegelijk ook meest sprookjesachtige nummer van het album. De vreemde soundscapes in combinatie met Ainsworths intussen vertrouwde stemgeluid zorgt voor het ideale slot van dit feeërieke epos.

Het is nooit duidelijk waar realiteit eindigt en fantasie begint op ‘Darling of the afterglow’. Van de rijke arrangementen, over het kleurrijke surrealisme, tot de met momenten bijna bombastische gezangen: eens te meer slaagt Lydia Ainsworth er in haar meest fabelachtige fantasieën op plaat vast te leggen.

Lydia Ainsworth speelt 2 juni in Trix (info & tickets).