Faye Webster laat op ‘Underdressed at the symphony’ minder in haar kaarten kijken en de muziek meer voor zich spreken. Na het goed onthaalde ‘I know I’m funny haha’ uit 2021 is de indiegirl terug in meer blue dan tevoren. Websters nieuwste product is een ongewoon break-up album. Zeker in vergelijking met haar vorige output staat het vrij los van de rest. Het album is summier in tekst en laat de muziek meer de vrije loop. Op een handvol typische observaties en droge moppen na wordt er voornamelijk veel gezwegen. Daarbij is er meer nadruk op de instrumentatie. Geen afrekeningen, intieme observaties of ballades aan liefdesverdriet, wél iemand die zichzelf grondt en geniet van de stilte na de storm.

De titel van het album weerspiegelt Websters gewoonte om last-minute naar klassieke concerten te gaan om haar verdriet te verzachten. In tegenstelling tot haar eerdere albums, kiest ze voor een andere benadering. Vorige platen werden gekenmerkt door gevatte opmerkingen en beknopte reflecties over al-te-menselijke relaties. In plaats van ingewikkelde woordspelingen, kiest Webster voor eenvoud, waarbij ze vaak eenvoudige zinnen herhaalt. Het nieuwe, maar niet meest radicale karakter van Faye Websters nieuwe muziek is direct te horen in het openingsnummer ‘Thinking about you’; een langere uitnodigende jam met veel herhaling. Nels Cline van Wilco, met een achtergrond in jazz, voegt vaak verfijnde likjes toe.

Er is een zekere openheid en ruimte beschikbaar voor de luisteraar om de zachte herhalingen en mantra’s van Webster tot zich te nemen. Humor en speelsheid ontbreken echter niet volledig. Op ‘Lego ring’ helpt jeugdvriend Lil Yachty Webster om stemmen te vervormen. Samen met ‘He loves me yeah’ zijn deze passages goede shots aan adrenaline die het vrije en gelatene uit nummers als ‘Wanna quit al the time’ voldoende tegenspreken.

Webster vertrouwt af en toe op gastoptredens en zware vocodereffecten om – en dit is een speculatieve benadering – zichzelf te beschermen wanneer ze intiemere gevoelens uit. In ‘Feeling good today’ lijkt Webster haar angsten over roem door middel van elektronische manipulatie te relativeren. Ze vertelt hoe ze terug op gang komt en zichzelf weer kan vinden in dagdagelijkse gronden. “I’m feeling good today / I ate before noon / I think that’s pretty good for me / I’m gonna see my brother / he’s got a new girl / but he’s good at making time for me”, klinkt het. Een klein en gemakkelijk te overstemmen nummer dat eigenlijk de essentie van het album vat. Het doet zich bijna voor als een interlude. Daarmee toont ze net de teruggetrokkenheid van de hartgebrokene.

Als je eerder voor Webster’s muziek viel vanwege haar teksten, kan dit album op het eerste zicht wat teleurstellend lijken. Als je, net als Webster nu zelf, meer de tijd neemt om te zwijgen en je te laten meevoeren door een likje zon, jazzgitaar en tuinieren, biedt het album een zachte landing na een relatiebreuk, verlies of andere desoriënterende fenomenen. Faye Webster laat de microfoon wat vaker los en klinkt spaarzamer met haar woorden. Daarnaast geeft ze de luisteraar meer ruimte om soms gewoon stilte (‘Wanna quit al the time’!) te ervaren. De band krijgt daarom meer spotlicht en vult de leegtes na verdriet. Het is een plaat over terugtrekken, tot zinnen komen en de buitenwereld trotseren die Webster paradoxaal, maar passend genoeg buiten beeld houdt. Een beweging die we niet vaak zien op break-up albums.

Faye Webster stelt het album voor op 20 mei in Botanique (tickets & info).