El Yunque is onze vierkoppige noiserocktrots uit Limburg. Of ‘was, want met ‘O hi Mark’ wurmen ze zich los uit dat vakje (als ze al in een vakje pasten). Ze brengen meer dan gruizelige en explosieve geluiden, waarmee ze zich ondertussen op de kaart zetten als niet enkel Limburgse, maar Vlaamse en zelfs Belgische avant-garde.

Van bij het debuut ‘Baskenland’  bewezen ze dat er best wat denkwerk zit achter de herrie die ze maken. Voor ‘O hi Mark’ besloot het viertal om het werk serieus aan te pakken. Ten eerste: de nieuwste plaat ontstond op een half jaar, waar dat eerder, “bij wijze van spreken”, hooguit een dag was. Ten tweede: vergezeld van het album komt een ernstig manifest dat maar liefst zes pagina’s omvat. Ten derde: de muziekvideo van onder andere ‘Siri, please’ is een must om te bekijken en vervolledigt het totaalplaatje. El Yunque ontpopt zich tot een vernieuwer, een consequent concept, een allround collectief.

Dan hebben we het nog niet eens over de inhoud van ‘O hi Mark’ gehad. Met concepten als de invasie van Normandië, sociale media en een Mongoolse keizer rijgen ze het verhaal aaneen. De begroetende titel is trouwens een quote die ze zonder twijfel van de geniale snertfilm ‘The Room’ leenden. Geschifte gedachtelijnen en getwiste plotten kleuren de derde plaat. Zo brengt Giel Cromphout je meteen van je melk met “He plays the jam on a naughty trumpet / I change the subject”. Opener ‘Googol’ is er eentje van formaat. Dreigende en zware gitaarslagen leiden het dominerend ritme in dat je gedurende de volgende acht minuten niet meer loslaat. De drumslagen tikken als een tijdbom waarrond hobbelende gitaarlijnen en scanderende schizofrene teksten tollen.

‘Sword beach’, ‘De milo’ en ‘Earily’ zijn met hun gerepeteerde basis en verpulverende opbouw drie broertjes van elkaar. Meer dan voorheen gaat El Yunque zijn eigen gang met het experimenteren van samples en elektronische elementen (luister daarvoor naar het einde van ‘Sword beach’). Zo stappen ze opzij van het typische noiserockpad, hoewel ‘De milo’ en bonustrack ‘O hi Mark’ met chaotische en krassende gitaren nog duidelijk in dat laatje kunnen liggen.

Naast ‘Googol’ maken ‘Siri, please’ en ‘Earily’ het meeste indruk. ‘Siri, please’ is een knip- en plakkunstwerk, een collage van drie nummers die naadloos aansluiten. Het laatste deel spreekt ons het meest aan met dreigende synths en enerverende schreeuwen van Jules Jordens. Dit nummer zonder beat is een uitzondering op de plaat. Nieuwe muziekinstrumenten verschijnen op ‘Earily’ dat gekruid wordt met een vleugje free jazz.

Is er dan nog wel lawaai? Jazeker, want El Yunque haalt het bloed nog steeds met veel plezier van onder je nagels. Maar op ‘O hi mark’ toont het viertal dat ze geen herrie moeten schoppen om zich te laten horen. De kerels ontdekken dat er nog veel meer in hun boterhammendoos zit en bevestigen dat ze niet in een vakje passen.

El Yunque speelt binnenkort in het kader van Autumn Falls in de Charlatan in Gent (19.10), in de Cactus Club in Brugge (02.11) en in JC Den Eglantier in Sint Niklaas (17.11).