In 2009 werd ‘21st Century Breakdown’ van Green Day beschreven met de pijnlijk accurate term Ketnet-punk. Spijtig genoeg gaat deze beschrijving op voor te veel punk na de gloriejaren van de jaren 70, op enkele uitzonderingen na. En laten we eerlijk zijn: om indruk te maken heb je tegenwoordig wat meer nodig dan simpele en luide riffs gecombineerd met schreeuwerige, oppervlakkige sociaal geëngageerde teksten. Dat het nog steeds mogelijk is om een overtuigende punkplaat uit te brengen bewijst VANT met z’n debuut, ondanks alle clichés van simpele gitaarlijnen en naïeve linkse praat.

De voorbije twee jaar losten de Britten al een ep en enkele singles uit. Nummers als ‘Parking lot’ waren veelbelovend en ondanks hun niet zo uitgebreid repertoire bouwde het viertal onder leiding van Mattie Vant al een stevige livereputatie op. Debuut ‘Dumb blood’ is een feestje van begin tot eind, met alle nodige hoogte- en laagtepunten van dien. De eerste noot op het openingsnummer ‘The answer’ lijkt uit een oud Neil Young-album te komen, maar de strakke drum- en baslijnen die erop volgen bewijzen al snel het tegendeel: VANT heeft een volwassen geluid en verwerkt dat tot muziek met een jeugdige kracht.

Bovendien kiezen ze ervoor om een van de beginselen van het genre opnieuw naar de voorgrond te schuiven: geen melige teksten over liefdesverdriet en problemen op de schoolbanken, maar het aankaarten van maatschappelijk relevante thema’s. Dat doen ze soms iets te opzichtig. In ‘Peace & love’ en ‘I don’t believe in god’ worden we om de oren geslingerd met nogal sloganeske teksten over Moeder Natuur en een gebrek aan vertrouwen in de mensheid. Nu staat punk niet bekend om z’n nuances en subtaliteit, dus echt kwalijk kunnen we het de Britten niet nemen. Misschien kunnen we die rechttoe-rechtaan aanpak tegenwoordig wel gebruiken.

Opvallend is de degelijkheid van hun materiaal. Met ‘Parasite’ bewijzen ze over de nodige oerkracht te beschikken om in anderhalve minuut zoveel energie te stouwen dat de geluidsgolven er aan alle kanten proberen uit te spatten. Het daaropvolgende ‘Are we free?’ is totaal het tegenovergestelde. Een rustige baslijn, heel wat mysterieuze geluiden op de achtergrond en een meeslepende gitaar brengen een zeven minuten durende zwevende en opbouwende cadans. Het doet met momenten wat denken aan DIIV of, dichter bij huis, Kapitan Korsakov (met ‘In the shade of the sun’) en Dans Dans (echter iets minder jazzy en complex). Het is een lied dat intrigeert en je van begin tot eind helemaal in z’n greep houdt.

VANT brengt met ‘Dumb blood’ een punkrockalbum zoals punkrock in de 21ste eeuw zou moeten klinken. Getypeerd door ecologische en sociale teksten en af en toe vervat met wat clichés, maar nooit voorspelbaar en boordevol invloeden uit naburige genres als post-grunge en shoegaze. Daarmee bewijzen ze dat punk, ondanks alle tegenovergestelde beweringen, bijlange nog niet dood is.

Verdeeld door Warner.