Je hebt het misschien ook al gemerkt: er worden in deze wereld meer platen gemaakt en uitgebracht dan goed voor je oren kan zijn. De Indiestyle-redactie zou graag elk exemplaar uitvoerig analyseren, maar moet het soms bij een korte beschrijving houden. Hieronder kan je ze lezen, met bijdragen van Matthias Desmet en Bram Pollers.
Francesca Belmonte – Anima
Een nieuwe debutante van over het kanaal wordt wederom tentoongespreid aan onze oorschelpen. Nu ja, nieuw is Francesca Belmonte eigenlijk niet meer in de wereld der muziek. Als een ware Tricky-apostel speelde ze de belangrijkste bijrol op zijn laatste twee langspelers, en ook live was zij de vaste zangeres van Adrian Thaws. We kunnen dan ook stellen dat zijn aanwezigheid als producer noch de zweverige triphop-sound ons allerminst verbazen. Belmonte, voorzien van een stem als een klok, switcht op haar eerste worp schijnbaar moeiteloos tussen verschillende stijlen: van kille, industriële sferen (‘Stole’, ‘Lying on the moon’) tot warme popgloeden (‘Walk with you’, ‘Come take’). Het eerste volwaardige nummer ‘Hiding in the rushes’ lijkt dan weer zo weggeplukt van Tricky’s soloalbum, terwijl ‘Joker’ klinkt als het resultaat van een lieflijke wals tussen Portishead en Amy Winehouse. Het grootste minpunt van ‘Anima’? Dat er vijftien songs op de teller staan. Een beetje meer durven selecteren, juffrouw Belmonte, en dat komt helemaal goed. (BP)
Album verdeeld door V2
Jenny Hval – Apocalypse, girl
Zowel citaten van John Lennon als de Deense dichteres, Mette Moestrup, passeren de revue op ‘Apocalypse, girl’. De teksten op dit schijfje zijn van een literaire kwaliteit en gelaagdheid. Vooral de onverbloemde manier waarop Jenny Hval de menselijke seksualiteit beschrijft, sprong critici bij de release van dit plaatje in het oor. Bij radiozender BBC3 brak zelfs een discussie los. Verdienden deze expliciete nummers wel een plek in hun (laatavond)programma’s? De Noorse zangeres plaatst het vrouwelijk lichaam echter terug in een realistische en humane context, terwijl het in veel pop- en rockmuziek nog al te vaak wordt geobjectiveerd en geoverseksualiseerd. ‘Apocalypse, girl’ heeft bovendien veel meer te bieden dan een occasionele “dick” of “cunt”. De dromerige songs zweven tussen droney en rijk georchestreerd. Hvals vocalen zijn breekbaar en urgent. Letterlijk en figuurlijk verdient haar stem het dus om gehoord te worden. De stortvloed aan uiteenlopende emoties die de luisteraar te verwerken krijgt in nog geen veertig minuten, is echter niet min. Soms is ‘Apocalypse girl’ gewoon too much. Laat dat je, onder het motto “more is more”, niet ontmoedigen. (MD)
Philippe Petit – Multicoloured shadows
‘Multicoloured shadows’ kwam als geroepen, alleszins voor wie genoeg heeft van strofes, refreinen, melodieën, strakke ritmes, gitaarsolo’s, drumroffels, baslijntjes, synthriedels, beats, meezingmomenten, meeklapmomenten, meefluitmomenten, o-o-o-koren, koren bestaande uit andere klinkers dan o voor de afwisseling, je handen in de lucht steken om het publiek op te zwepen, zeggen dat je het purbliek niet hoort nadat het keihard naar je heeft gebruld, occasionele literaire citaten om intelectueel te lijken, rijmelarijen niveau kleuterschool om vooral niet intellectueel te lijken, gezanik over geen lief vinden, gezanik over alsnog de liefde van je leven vinden, gezanik over gedumpt worden, ironische knipoogjes, verwijzingen naar die ene obscure band uit de jaren stilletjes, retrogeluiden, vluchtige trends, oerkreten, geneurie, “je nek uitsteken” door een nummer van meer dan vijf minuten te maken, “je nek uitsteken” door een nummer van minder dan twee minuten te maken, punk attitude, oude rockers, jonge wolven, riffs, motiefjes, modulaties op het einde, fade-outs, uitgestelde slotakkoorden, …? De Franse electronicamagiër, Philippe Petit, voert ons naar ver weg gelegen sonisch braakland. Achter de horizon ligt enkel vrijheid. (MD)
Album verdeeld door Five Roses
Soapkills – Best of Soapkills
Portishead is berucht om het tergend trage tempo waarop ze platen uitbrengen. Van hun Libanese tegenhanger Soapkills kan hetzelfde worden gezegd. Tussen 1997 en 2005 bracht het duo slechts drie schijfjes uit, cult in Libanon, tragisch weinig bekend bij ons. Terwijl de leden vandaag naarstig timmeren aan solocarrières, brengt een reissuecampagne hun duowerk terug onder de aandacht. Naast een digitale heruitgave van de drie superbe albums, is er ‘Best of Soapkills’, een diverse en delicieuze selectie uit hun splendide oeuvre, een broodnodige introductie tot een zinderende geheimtip. Met oorstrelend succes koppelen de Libanezen traditionele Arabische muziek aan delicate indietronica of melancholiek gitaargetokkel. Soms is de aanpak wat sec, maar een doorbijter ontdekt ontelbare goudkorrels tussen het woestijnzand. Met de vingers in de neus, wordt het naargeestige schap “wereldmuziek” overstegen. Donker, dreigend, zwoel en mysterieus, door deze fata morgana laten wij ons graag verleiden. (MD)
Album verdeeld door Crammed Discs
Kölsch – 1983
In de jaren zeventig besloot elektronicapionier Konrad Schnitzler zijn albums consequent kleurnamen mee te geven: Schwarz, Rot, Blau, Grün, Grau,… Beat wizard Rune Reilly Kölsch is even elektronicagek en met eenzelfde consequente humor behept. Onder Kölsch, één van zijn vele aliassen, verschijnen steevast albums met jaartallen als titel. Na ‘1977’ verwelkomen wij ‘1983’. Maar vergis je niet, ‘1983’ bestaat vooral uit beats anno nu. Rune werkte dan ook reeds met hedendaagse knallers als Coldplay, Niki Minaj en deadmau5. Onder zijn Kölsch-pseudoniem serveert de Deen echter geen glossy hitparadebeats. Met de wel heel grove borstel gaat hij door zijn sound. Het resultaat is arty, minimal, voor heel even interessant, maar vooral heel erg clean. Te vaak je handen wassen, is ook ongezond. (MD)
Album verdeeld door N.E.W.S.
Jaga Jazzist – Starfire
Voor we je arme hoofd bestoken met termen als nu-jazz, vrije post-rock en post-jazz, even dit: Jaga Jazzist maakt Jaga Jazzist-muziek. Het schokt, het klotst, het botst maar het komt altijd op zijn pootjes terecht. In 2002 was hun album ‘A livingroom hush’ een kleine hype. Verrassen zoals toen doet dit Noorse combo niet meer. We weten inmiddels wat we mogen verwachten: het onverwachte. Stuiteren, springen, vallen, opstaan, fluisteren, schreeuwen, mediteren, zich laten gaan, zich inhouden, … Keuzes zijn er om niet te maken. Synths schetteren. Drums bliksemen. Blazers knallen. Alles is ineengedraaid. Deze multi-colored barbapapa doet je hyperactief door de kamer stuiteren, of stil genieten in een hoekje. Schreeuwerige uithalen en verstilde snikken, schrille fluo en stijlvol zwart, het schone en het lelijke, het unieke en het banale, vergezocht en logisch, al te complex en klaar als een klontje. Tegenstellingen heffen elkaar op. Hegel lacht in zijn vuistje. Wij kijken uit over het kleurrijk slagveld en hijsen de zegevlag. (MD)
Album verdeeld door PIAS
Someone Still Loves You Boris Yeltsin – High Country
In ons lijstje “coolste bandnamen ooit” scheert Someone Still Loves You Boris Yeltsin steevast hoge toppen. Met hun muziek deden ze dat tot nu toe minder. Het kwintet uit Missouri grossiert al meer dan een decennium in het soort generieke nette-jongens-indiepop waarvan er na de eerste twee (top)platen van The Shins net iets te veel gemaakt is. Op hun veertiende (!) release, ‘The high Country’, wordt er echter een emmertje ninetiesgruis over de zonnige gitaren gegoten. Als het iets meer mag schuren is SSLYBY op zijn best. Atypische single ‘Trevor forever’, Weezer met meer pukkels, toont hoe het moet. Puberale pretpunk met hier en daar een weerhaakje, als SSLYBY het verder wil schoppen dan vulsel op reviewsites, is dit misschien de weg om in te slaan. Aanmodderen blijft helaas ook op dit album de rode draad. SSLBY blijkt de zoveelste grijze muis die deze kater met indigestie niet meer naar binnen wil werken. Trouwens, ‘The high country’ is ook een uitstekende western met Gregory Peck. Hou je toch nog een tip aan dit stukje over. (MD)
Album verdeeld door Polyvinyl Records
Mujeres – Marathon
Mujeres hebben goed naar punk uit de jaren zeventig (denk aan The Buzzcocks) en proto-punk uit de jaren zestig (denk aan The Sonics) geluisterd. U merkt het al, hier is niets nieuws onder de, in casu Spaanse, zon. Mujeres zingt afwisselend in het Engels en het Spaans. Dat laatste is al evenmin uitzonderlijk. Los Saccos deed het hen met eenzelfde sound al voor in 1965. Volgens Mujeres is er in de muziekgeschiedenis de laatste decennia dus geen spat gebeurd. De sound van hun voorgangers wordt bovendien wenkbrauwfronsend steriel geïnterpreteerd. Wat te denken van riffs die slechts in details verschillen van die van het voorgaande nummer? Bijwijlen lijkt ‘Marathon’ een karikatuur van het college “hoe samenhang te creëren in een album”. Het is even geestig, maar om een duurzame plaats in onze platencollectie te verwerven is dat, je hoort ons al van mijlenver komen, niet genoeg. (MD)
Album verdeeld door 62TV Records
Niton – Tiresias
Tiresias was een Griekse ziener die, nadat hij gedurende zeven jaar in een vrouw was getransformeerd geweest, grif toegaf dat seksueel plezier voor hen negen keer groter was dan voor de doorsnee man. Volgens een van de versies van deze mythe kon Hera daar niet om lachen en maakte ze de arme man prompt blind. In de Griekse mythologie gebeuren de raarste dingen, maar de historie vormde voor Niton wel een mooi vertrekpunt voor een plaat: een exploratie van dualiteiten (zien versus blind zijn, man versus vrouw, statische drone versus vrije improvisatie, elektronica versus akoestische instrumenten). Het trio toont hun avant-garde-aspiraties soms al te gretig. Motieven worden eindeloos herhaald of uitgerokken. Even vaak drijft hun experimenteerdrift ons naar ongehoorde klanklandschappen. Mits wat snoeiwerk, had een beetje avonturier zich maar wat graag in de kruin van deze boom genesteld. (MD)
Album verdeeld door Five Roses Press
