Je hebt het misschien ook al gemerkt: er worden in deze wereld meer platen gemaakt en uitgebracht dan goed voor je oren kan zijn. De Indiestyle-redactie zou graag elk exemplaar uitvoerig analyseren, maar moet het soms bij een korte beschrijving houden. Regelmatig stellen we je tien nieuwe albums die niet door de mazen van ons net zwommen, met voor elk wat wils. Deze keer gingen Daan Leber, Simon Kremar, Bram Pollers, Max De Moor, Anthony Brynaert en Thomas Konings aan de slag.
DJ Koze – Reincarnations part 2
De Hamburgse DJ Koze verblijdt ons met ‘Reincarnations part 2’, een verzameling van enkele remixen die hij maakte tussen 2009 en 2014. Het eerste wat opvalt is de toch wel grappige opener, waarin een Oosterse geneesheer de platendraaier prijst. Dat de man zichzelf als beste remixer ter wereld beschouwt komt ook nog terug op het einde van ‘It’s only.’ Toch is het geen grootheidswaanzin, want de bewerkingen stellen zelden teleur. De muzikant staat met beide voeten in de Duitse technotraditie. Kleine details uit het origineel worden uitvergroot en de basis voor een “nieuw” nummer. Zo wordt ‘Bad kingdom’ (in het origineel van Moderat) omgevormd tot een zeer repetitieve versie, maar komt het toch op gelijke hoogte met het origineel. Ook Caribou krijgt die DJ Koze-behandeling op ‘Found out’, waardoor die plots een clubhit wordt. Voor liefhebbers van de betere techno is dit een plaat om duimen en vingers bij af te likken. (DL)
Album verdeeld door N.E.W.S.
Late Night Tales: Automatic Soul
De laatste compilatie in de Late Night Tales-serie werd deze maal samengesteld door Tom Findlay, ook wel bekend van Groove Armada. De man opteert voor de naar eigen zeggen ondergewaardeerde eighties r&b. De eerste minuten moet je als luisteraar navigeren tussen alle mogelijke vormen van kitsch (de songtitels alleen al). Na tien minuten heb je de keuze: opgeven of doorbijten? Ondergetekende liet zich niet kennen, en uiteindelijk moet je toegeven dat Findlay een pracht van een album heeft samengesteld. Het zou niet misstaan tijdens een nachtelijk rit door het fictieve San Andreas. (DL)
Album verdeeld door N.E.W.S.
Clark – Clark
Zijn zevende album noemt Clark naar zichzelf, en met een reden. Net zoals de cover bevat de titel een duidelijke boodschap, namelijk dat de muzikant zelfzeker zijn eigen ding brengt, zonder compromissen. De plaat bestaat vooral uit nummers met een zwaardere 4/4 beat met daartussen sfeervolle ambient songs. De gesequencete synths die alle kanten opgaan en de pianomelodieën zijn vaak lijntjes die blijven hangen, en daarbij zijn de verfijnde percussiemotieven een gepaste aanvulling. Het eindresultaat is een zorgvuldig geproducete chaos. De toppers ‘Unfurla’ en ‘The grit in the pearl’ zullen hier nog vaak opgelegd worden. (SK)
Album verdeeld door Warp
2:54 – The other I
Het Londense collectief 2:54, gevormd rond de zusjes Hannah en Colette Thurlow, zoekt op hun moeilijke tweede nog enigszins naar een identiteit. Op ‘The other I’ schippert de band tussen theatrale gothrock tot postpunk, met af en toe een harde, verdwaalde riff in het gareel. Onze voelsprieten produceren een gezonde dosis enthousiasme bij een nummer als ‘Raptor’, waar sfeervolle London Grammar-klanken vergezeld worden van een stevige ondertoon, met dank aan die dwingende baslijn. Of bij het horen van de dreigende shoegaze in ‘Sleepwalker’. Hoe het dan niet moet? ‘Blindfold’ gaat (te) nadrukkelijk voor de knockout, terwijl het in feite niet meer is dan een slappe mishit en ‘In the mirror’ zit boordevol halvelings afgewerkte concepten die enkel een schadelijke overdaad creëren. Geen gebrek aan goede ideeën bij op deze ‘The other I’, maar de uitwerking ervan kan stukken beter. (BP)
Album verdeeld door PIAS
The Voyeurs – Rhubarb rhubarb
The Voyeurs – voorheen Charlie Boyer And The Voyeurs – balanceren goed anderhalf jaar na debuutalbum ‘Clarietta’ nog steeds op een dunne koord tussen heden en verleden. Hun bij wijlen rafelige rock rammelt ruim drie kwartier lustig door onze speakers, neigend naar zowel de psychedelische sixties als moderne garagerockbands in het zog van The Strokes. Zo knipoogt het tweeledige hoogtepunt ‘England sings rhubarb rhubarb’ / ‘Rhubarb rhubarb’ naar John Lennon en Syd Barrett, terwijl de potige gitaarexplosie ‘French fancy’ het liefdeskind van Arcade Fire en Julian Casablancas zou kunnen zijn. Is alles van dergelijk hoog niveau? Nee, helaas niet. Maar vormt dat een groot probleem wanneer een plaat ons vijfenveertig minuten weet te entertainen? Natuurlijk niet. (BP)
Album verdeeld door PIAS
We Are Shining – Kara
Uit de eclectische Londense clubscene rees We Are Shining. Als een spons nam het duo werkelijk alle geluiden op die er door de boxen schelden, waardoor ze even multicultureel, maar ook even druk als de grootstad klinken. Je hoort de overdaad van Kanye West’s ‘My beautiful dark twisted fantasy’ terugkomen en naar verluid mochten ze al in diens studio passeren. Toch mist hun debuutplaat ‘Kara’ de genialiteit van Wests moderne klassieker. Terughoudendheid is de Londenaars totaal onbekend, waardoor een groovy single als ‘Hot love’ ten ondergaat aan exces. Wanneer we in één nummer Fela Kuti, vuige soul, psychedelische funk, The Neptunes, desert blues en The Go-Team aanvinken is ‘trop’ misschien toch gewoon te veel. Wel de moeite: ‘Breaks’, dat uit de pen van FKA Twigs vloeide. (MDM)
Album verdeeld door V2
Tin Fingers – Rooms on Rooms
Wat meteen opvalt bij Tin Fingers is de gemiste kans. De kans om nu al een grote fanbase te hebben. Niet dat het vijftal daar veel aan kan doen: zij kozen er immers niet voor om hier geboren te worden en niet in de Verenigde Staten. Het is de Grizzly Bear-sound die op de cassette ‘Rooms on rooms’ zieltjes moet kunnen winnen met breed waaierende doch subtiele gitaarklanken. Er zijn ook invloeden te ontwaren van Mac DeMarco (de leuke psychedelische intro van ‘Towns of silence’) en Balthazar (‘The night before’), en binnenkort zal in elk artikel ook The Maccabees vernoemd worden om de gelijkaardige zang. Wat helemaal referenties oproept is dat geweldige riffje in het beste nummer van de verzameling, ‘Towns of silence’. Vondelparks ‘California analogue dream’ lijkt niet ver weg en geeft een ietwat wrange nasmaak aan het uiterst genietbare hoogtepunt. De Antwerpse jongens hebben het talent om tijdloze, ogenschijnlijk simpele maar eigenlijk rijke nummers te schrijven, alleen toont het bovenstaande dat een eigen smoel bij momenten nog ontbreekt. Wie de band al live aan het werk zag, zal er net als ondergetekende van overtuigd zijn dat het wel goedkomt: dit kwintet kan snel wel eens dé revelatie van de Belgische muziekscene worden. (TK)
The Experimental Tropic Blues Band – The Belgians
‘La politique belge, je lui pisse à la raie’. Aangezien we een vrome website zijn, besparen we u de vertaling van deze quote van Dirty Coq, zanger van The Experimental Tropic Blues Band. Maar neen dus, ‘The Belgians’ is zeker geen politiek getint album, eerder een ode aan het stereotiep van ons land. Muzikaal klinken de heren alsof The Black Lips een uitstapje richting no wave doen. Instrumenten worden furieus mishandeld, noten klinken vals en stembanden worden kapot geschreeuwd. Niettemin wordt er tussen al deze chaos ongelooflijk strak gespeeld. ‘The Belgians’ is gemaakt om live in een vuil, donker zaaltje te beleven terwijl het bier je langs de oren vliegt. Met dit opwindend stukje rammelpunk bewijst The Experimental Tropic Blues Band nog maar eens waarom ze al meer dan 10 jaar lang het best bewaarde Waalse geheim zijn. (BJ)
The Experimental Tropic Blues Band Facebook
Album verdeeld door V2
Robbing Millions – Lonely Carnivore
De grond schijnt vruchtbaar te zijn, daar in het Brusselse. Na BRNS, Great Mountain Fire en Le Colisee sluimert ook Robbing Millions al enige tijd in de ondergrond van onze hoofdstad. Op deze tweede ep in evenveel jaar tijd blijven ze hun interessant geluid verder uitdiepen. Die varieert van trippy psychedelica tot mathrock en zowat alles daar tussen. Een eclectisch boeltje dus, maar ze doen dit behendig, zonder in de knoop te raken. Waar andere bands ons kwijt raken door moeilijkdoenerij, klinkt alles hier experimenteel en toch poppy tegelijk. Vakmannen van de weirdopop zijn het, deze jongens. Dit tweede straffe smaakmakertje op rij van Robbing Millions doet nu al uitkijken naar hun eerste volwaardige langspeler. (BJ)
Album verdeeld door PIAS
Korallreven – Second comin’
‘Zet je schrap want hier komt ie!’, dat is zo’n beetje het gevoel dat ik doorheen Korallrevens tweede langspeler constant krijg. Synths komen langs alle kanten aangevlogen, zweven door hoogtes en laagstes en weten je telkens langs rechts voorbij te steken. Dat zorgt bij het overgrote deel van de plaat voor een uitzonderlijk fijn gevoel, maar soms gaat er toch lichtelijk iets irriteren. Met name de stem staat me af en toe wat tegen. Het blijft sowieso een hele verademing om een plaat te horen die zonder nonsens een overvloed aan euforie en optimisme te grabbel gooit. Muzikaal zit het allemaal meer dan goed en ach, de stem mag bij momenten dan wel is vervelen, na een luisterbeurt van Second Comin’ krijg je die glimlach echt niet meer weg. (AB)
Album verdeeld door Cascine
Adrian Crowley – Some blue morning
‘Some blue morning’, alweer een nieuwe plaat van Adrian Crowley, heeft een behoorlijk volle productie, maar er wordt een mooie balans bewaard zodat het niet als overdaad overkomt. De plaat wordt gekenmerkt door – uiteraard – de prachtige bariton van Adrian die zo uit de hoge bergen lijkt geplukt te zijn, akoestische gitaar en een pertinente aanwezigheid van strijkers. Het album is door die ingrediënten een perfecte herfstplaat, het aanzwellende geluid en de diepe stem zorgen voor een aangename warmte. In het begin en aan het einde toont de ervaren Ier opnieuw zijn klasse, helaas zakt het songniveau in het midden een beetje in. Toch slaagt de bijna-vijftiger erin om ook zijn zevende worp in vijftien jaar relevant en interessant te houden. Haal een dekentje en laat Adrian Crowley tot je doordringen. (AB)
Album verdeeld door Konkurrent
