Daar zijn ze weer, hoor. Met hun nieuwste release ‘The magic’ is Deerhoof, het hyperkinetische noise pop-kwartet rond de Japanse Satomi Matsuzaki en drummer Greg Saunier, al aan zijn veertiende album toe. Hoewel hun muzikale oeuvre inmiddels zo belachelijk omvangrijk is, klinken ze nog steeds fris en hebben ze maar weinig van hun avant-gardistische karakter ingeboet in vergelijking met hun debuut in 1997. Kwatongen zouden echter kunnen beweren dat ‘The magic’ meer van hetzelfde is als wat we al zo vaak van Deerhoof hebben gehoord. Ergens hebben ze gelijk. Maar ergens ook niet.
Enthousiast wordt de magie aangekondigd door Satomi bij het begin van ‘The devil and his anarchic surrealist retinue’ en vanaf dan weerklinken als vanouds de snelle, fuzzy gitaarriffs met een al even absurde compositie als de titel die het nummer draagt. In ‘Kafe mania!’ blijven we in diezelfde sfeer van de gebruikelijke, bizarre noise pop en krijgen we een ode aan koffie vanwege Satomi, alsof de muziek zelf ons nog niet hyperactief genoeg maakt. Capuccino! Ondanks de luchtige vibes die de liedjes oproepen, krijg je nooit echt het gevoel dat je naar vrolijke muziek aan het luisteren bent, iets wat meer en meer begint op te vallen naarmate de plaat vordert.
Titels als ‘That ain’t no life for me’, ‘Life is suffering’ en ‘Nurse me’ bieden mogelijk een verklaring voor dat gevoel: met ‘The magic’ lijkt Deerhoof op hun manier aan de wereld te willen verkondigen dat het leven niet alleen rozengeur en maneschijn is. Pas op, ‘treurig’ of ‘mistroostig’ zijn ook niet bepaald termen die je op deze tracks zou kunnen plakken. Daarvoor klinken de melodieën en bijhorende arrangementen van gitaren, percussie en synths telkens te speels. Wat de band daarmee misschien echt wil zeggen, is dat we ons, hoewel het leven niet altijd even rechtvaardig is, moeten neerleggen bij die onoverkomelijke tegenslagen waar we vroeg of laat allemaal mee geconfronteerd worden. Song tien heet zeer toepasselijk ‘Acceptance speech’: accepteer je lot en zing je tegenslagen weg in de plaats van er somber bij neer te gaan zitten lijkt Deerhoof’s boodschap daar te zijn.
Vreemde eend in de bijt op ‘The magic’ is ‘Patrasche come back’, waarin Satomi singer-songwriter-gewijs met enkel een basgitaar, haar stem en uiteraard wat gekke synth-geluiden op de achtergrond een 46 seconden durend emotioneel relaas brengt in het Japans. Hoewel ook deze song in het plaatje past omwille van z’n neutrale stemming, komt deze ingetogen passage toch als een verrassing tussen alle ruim belaagde nummers. Dat element van verrassing is altijd een van de fundamentele aspecten waarmee Deerhoof te werk gaat. De band houdt vaak absoluut geen rekening met de conventionele structuur van een song. De zeldzame keren dat er een duidelijk onderscheid te bemerken valt tussen strofe, bridge en refrein, word je met verwondering geslagen door de afwijkende geluiden die de bandleden uit alle instrumenten ter handen halen. Zo zijn haast al hun tracks samengesteld uit de ene verrassende wending na de andere.
Al blijven de zo typerende geschifte tempo-wissels van drummer Greg op ‘The magic’ beperkt, bevat de lp daarnaast wel alle ingrediënten die een Deerhoof-album tot een Deerhoof-album maken: een maffe, snedige gitaar en bas, Satomi’s hoog, fonkelend stemmetje en andere chaotische tonen. De herhaaldelijke terugkeer van al die elementen zorgt ervoor dat nagenoeg alle nummers enigszins op mekaar lijken en wat dat betreft, zou je inderdaad kunnen beweren dat ‘The magic’ weinig evolutie laat horen. Elk werk van Satomi, Greg en co heeft echter een andere boodschap en dat zorgt er net voor dat ook deze plaat zich onderscheidt van alle anderen. Laat die vijftiende lp maar komen.
Op 17 september komt Deerhoof in De Zwerver te Leffinge het beste van zichzelf geven (info & tickets).
Check het album op Bandcamp.
