Een muzikale eruptie die achteraf in alle opzichten profetisch bleek te zijn. Explosions In The Sky was één van de eerste én laatste bands die Pukkelpop’ers te horen kregen in 2011. Als indianen die dansen voor regen, trokken ze met een pompeus post-rock gordijn hun groepsnaam net te veel  luchtexplosies aan. ‘The wilderness’ dient zich aan als een spoorwijziging vertrekkende vanuit hetzelfde station. De bombast dient zich ingetogener en met meer elektronische elementen aan, terwijl de atmosferische setting steevast blijft overheersen.

Ondergedompeld worden in een bubbel waar gedachten vrij zijn, beeltenissen veelal zachte kleuren hebben en weemoed verandert in nostalgische gedachten. In een ideale wereld wordt een mens hier spontaan vredig van. De titeltrack benadrukt meteen de keuze voor gelaagdheid. De post-rock basis krijgt extra nuance door de toevoeging van een uitgebreid elektronisch klankenpalet, dat echter nooit te hard afwijkt van de aard van het beestje. Tijdens ‘The ecstatics’ gaat de zoektocht langzaam dieper de wildernis in, met synths die uitwasemen in droombeelden van lichtblauwe sereniteit. De omvang van de muziek reikt ver, terwijl alles zeer nabij aanvoelt.

‘Tangle formations’ laat opnieuw de bombast subtiel toe, maar verzuimt om de geladenheid tot het uiterste te drijven. Telkens het gevoel van de ultieme beloning om de hoek loert, wordt de stekker er abrupt uitgetrokken. Tantra mag het gevoel dan wel versterken, op tijd en stond wil iedereen ook gewoon keihard beloond worden. Tv-series die nog een in- of outro zoeken, hebben hier een vette kluif aan, maar de vraag of we daarnaar opzoek zijn heeft een retorisch antwoord in petto.

De post-rock heimat wordt overduidelijk nooit weggemoffeld. ‘Logic of a dream’ is daarin een stijloefening met voor de eerste maal een echt dreigend karakter. Grimmige gitaren en sinistere drums doen de gewelven daveren. Het is maar logisch dat de vredige droom een luguber kantje blijkt te hebben. Jammer genoeg wordt deze te snel in de kiem gesmoord met zoete beelden van argeloosheid.

De verrassing overvalt ons tijdens de intro van ‘Disintegration anxiety’. Heeft Battles er een broertje bij? Wie aan het twijfelen zou slaan: het artrock kantje verdwijnt (tot spijt van wie het benijdt) gedurende het nummer langzaamaan naar de achtergrond, net als de onverzettelijkheid ervan. Het is fijn gekieteld te worden, al had een exponentiële/experimentele voortzetting meer bevredigend geweest. Een indruk die meermaals de kop op steekt. ‘The wilderness’ kleurt buiten de lijntjes zonder radicaal te (durven) breken met de eigenheid van het genre.

De manier waarop het vrij weelderig intimistische ‘Colours in space’ eindigt in oeverloze bedreigende soundscape geeft opnieuw aan dat zowel de band als het genre verre van zijn uiterste grenzen bereikt hebben. De titel van de plaat is in vele manieren toepasselijk op de inhoud ervan, het zoeken naar houvast in een ondoordringbaar landschap, de verrassing en terugkeer naar het bekende, het experimenteren met overlevingstechnieken, het proberen en opnieuw bijsturen om een avontuurlijke tocht af te sluiten met een hemelsbrede glimlach op de mond. Wetende dat deze ervaringen alleen maar plaats gemaakt hebben voor verdere ontwikkeling, dat achteruit kijken goed is, maar vooruit plannen veel meer voldoening geeft. ‘The wilderness’ heeft de lente en de herfst in zich en reikt (net te weinig) naar winter en zomer. Een album als ode aan de gezichtsverruiming en een vooruitzicht naar een glimmende toekomst.

Wie Explosions In The Sky live aan het werk wil zien, kan op 8 juni terecht in de Ancienne Belgique (info & tickets)