Je las de titel goed: Indiestyle goes classic. Vooraleer je vreest al je hipster-cred kwijt te raken: Colin Stetson blaast al eens op een saxofoon bij ondermeer Bon Iver en Arcade Fire, dus het is nog oké. Full disclosure: ondergetekende kent evenveel van klassieke muziek als Kanye van bescheidenheid. Wel waren we helemaal weg van de ‘New history warfare’-trilogie van Stetson waarin hij ons omverblies (pun intended) met zijn avant-gardistische saxofoon-experimenten. Verwacht je dus vooral niet aan een zuiver klassieke interpretatie van de derde symfonie van Gorecki. ‘Sorrow’ is er eentje met naast strijkers en blazers ook veel ruimte voor gitaren, synths en drones allerhande geworden. Met onder andere Sarah Neufeld van Arcade Fire en Greg Fox van Liturgy is de orkestbak bovendien gevuld met eerder experimenteel gerichte muzikanten wat leidt tot een ietwat onorthodoxe interpretatie van het bekendste werk van de Poolse componist.
Het zwaartepunt van het stuk ligt bij het half uur durende eerste deel. Alles draait rond een steeds verder ontwikkelend en schijnbaar simpel thema waaraan heel erg traag laagjes worden toegevoegd tot de melodie naar de achtergrond wordt verdrongen door steeds luider wordende noise. Het verdriet uit de titel uit zich hier als evoluerend van verstild ongeloof naar intense chaos, die plots ineen stuikt en verandert in een pijnlijke klaagzang. De donkere uitzichtloosheid borrelt echter snel weer op en bouwt verder naar een onheilspellend einde waarin de geesten van Swans en Godspeed you! Black Emperor rondwaren.
De gedachte aan deze bands blijft hangen in de overige twee delen. In het eerste van de twee gaat het tempo nog grondig de laagte in, maar lijkt er af en toe wat licht door de nog steeds overheersende duisternis te piepen. De folky drums zorgen zowaar voor een soort rare groove die je totaal niet zou verwachten bij klassieke muziek. Het laatste deel wijkt dan weer het meeste af van het originele stuk en zou zomaar even uit de pen van Michael Gira gevloeid kunnen zijn met zijn zware drones en logge drums. Naar het einde toe komt er eindelijk helderheid en verzandt al het lawaai dat we te verwerken kregen in kalmte en berusting.
Colin Stetson trekt op zijn interpretatie van dit werk de gordijnen helemaal dicht. Waar eerdere uitvoeringen nog wat ruimte voor hoop overhielden, lijkt die hier volledig verloren te zijn. Heel subtiel knijpt hij je longen dicht en zorgt hij voor een intense belevenis. Een makkelijke hap is deze ‘Sorrow’ allerminst, maar in je kleren kruipen doet het sowieso.
Album verdeeld door V2
