Heeft iemand hier ooit al het geniale en/of krankzinnige idee gehad om onder invloed van psychedelische middelen een pretpark te bezoeken? De Fransman Erwan Castex, beter bekend als master of sound Rone, alleszins wel. Voor zijn nieuwste plaat ‘Mirapolis’ groef hij diep in z’n stoutste jeugdherinneringen en trommelde hij enkele kunstenaars op die een niet te miskennen invloed hebben uitgeoefend op hem en z’n werk. ‘Mirapolis’ werd zo een album dat ons ‘Rick and Morty’-gewijs meevoert naar een alternatieve werkelijkheid, waar dansen en denken samensmelten tot één.

Het artwork is van Michel Gondry, die eerder baanbrekend werk leverde met z’n visuele vertelstijl als regisseur en scenarist van de zowat overal gelauwerde film ‘Eternal sunshine of the spotless mind’. Rone wil met ‘Mirapolis’ een gelijksoortig gevoel van diepe melancholie oproepen, weliswaar met een transcendente dimensie. Openingssong ‘I, Philip’ opent meteen op hypnotiserende wijze de poorten naar een wonderbaarlijke sci-fi-stad in een overduidelijke ode aan Philip K. Dick. Eén ding dat je nu al kan zeggen van ‘Mirapolis’, is dat het concept klopt als een bus. Een futuristische, intergalactische ruimtevaart-bus, welteverstaan.

De openbaring wordt verder gezet op ‘Lou’, een song die tot stand kwam in samenwerking met Bryce Dessner, bekend voor zijn gitaarwerk bij een of ander obscuur indie rockbandje The National: het is een op het eerste zicht vreemde samenwerking die ons desalniettemin kan smaken. Op ‘Faster’ vliegen de arpeggiators ons voor de zoveelste keer om de oren, op een lome trip over een dystopische snelweg. De vocalen doen wat zagerig aan, waardoor we helaas worden gewekt uit onze magnifieke, kleurrijke droom. Het kan niet allemaal rozengeur en maneschijn zijn in Mirapolis, de stad van mystieke glorie en mescaline.

‘Origami’ schijnt een liefdeslied te zijn, en wel één van het IBDM-genre: intelligent botsauto-dance music. Als het nummer niet zo kankergoed was geproducet, zou het inderdaad een beetje cringy aandoen, als wisten we zonet de flosh te veroveren op de lokale kermis als veertienjarig broekventje. Rone weet gelukkig hoe hij z’n klavier moet hanteren om een dergelijke poppy synth-progressie goed én verdomd dansbaar te doen uitdraaien. Een andere topper op ‘Mirapolis’ is ‘Brest’, met BeraadGeslagen-achtige, diepe basgeluiden en een resem noisy, sprookjesachtige strings. Op ‘Everything’ vertoeven we ergens in de ondergronden van Mirapolis, waar slam poet Saul Williams helpt om Rone’s anti-Trump-gevoelens prijs te geven

Wie houdt van filosofische sciencefiction en een trippy feestje, zit bij Rone altijd aan het juiste adres: dat bewijst de Franse producer ook weer op ‘Mirapolis’, waar hij zichzelf misschien zelfs nog meer blootgeeft dan op eerdere releases. Als je met zoveel artistiek talent samenwerkt, kan je bijna niet anders dan een boeiend resultaat als dit album te bekomen. Rone levert ons voer om over na te denken en tegelijkertijd de ideale soundtrack voor een onvergetelijke party, en er zijn maar enkelen die dat op zo’n interessante manier kunnen als goeie, ouwe Erwan.