Wie aan het einde van de festivalzomer nog niet uitgefeest is, kan steeds rekenen op de New Yorkers van !!! (Chk Chk Chk). Hun achtste langspeler ‘Wallop’ werd opgenomen in frontman Nic Offers appartement in Brooklyn en laat zich als vanouds kenmerken door funky grooves en een hoge dansbaarheidsfactor. De band omschrijft ‘Wallop’ zelf als “onze favoriete plaat, jouw favoriete plaat en de plaat die je moeder dan wel kamergenoot loves to hate.”

Vreemd fenomeen: drie songs van ‘Wallop’ werden opgesplitst in twee tracks, waarbij telkens de tweede louter een outro vormt van de eerste: ‘In the grid’ sluit ‘Off the grid’ af, ‘Slow motion’ loopt door in ‘Slo mo’ en ook ‘This is the door’ en ‘This is the dub’ betreffen feitelijk hetzelfde nummer. We zien hiervan niet meteen de meerwaarde in en voorspellen hoofdzakelijk vervelende neveneffecten voor de luisteraars die !!!’s muziek in een shuffle-playlist wensen af te spelen. Beetje vreemd wanneer ineens de outro van een nummer komt opdagen waarvan je het begin niet hebt gehoord.

Soit, het belangrijkste is allicht de kwaliteit van de muziek, en die blijft meestal constant. ‘Let it change u’ en ‘Couldn’t have known’ zetten meteen de toon en brengen de sfeer erin, maar laten voorlopig na tot een hoogtepunt te komen. In ‘Off the grid’ worden we aangenaam verrast door het eerste optreden van zangeres Meah Pace. Het daaropvolgende ‘Serbia drums’ werd opgebouwd rond een iPhone-opname die drummer Chris Egan maakte tijdens een tour in Servië. Met zijn groovy sound en sterk refrein vormt het een logische singlekeuze. ‘My fault’ heeft buiten een verwarrende tekst niet zoveel te bieden. “But this time is the last time / That’s what I said the last time / But next time is the last time / That’s what I said next time”: kan jij nog volgen?

Dan hebben we het meer voor ‘Slow motion’, dat tekstueel sterker is en op muzikaal vlak volgens de frontman !!!’s interpretatie van triphop neerzet. Voorzichtig geëngageerde teksten komen we dan weer tegen op ‘$50 million’: “Fifty thousand dollars wouldn’t change my mind / But fifty million more just might / I got my convictions but I won’t miss ’em / I got my conscience but I won’t listen.” In combinatie met een catchy refrein een van onze favorieten.

‘Domino’ is vervolgens te simpel om boeiend te blijven, terwijl ‘Rhythm of the gravity’ daar dankzij een sterke baslijn beter in slaagt. “I’m not the one who’s paranoid” stelt Offer in ‘UR paranoid’, maar de schichtige muziek doet anders vermoeden. Een eervolle vermelding tot slot voor afsluiter ‘This is the door’, een duetje waarin Offer en Pace mekaar perfect aanvullen en dat nog lang in je hoofd blijft nazinderen, zonder daarom storend te worden.

‘Wallop’ is op zich niet bijster vernieuwend en bevat weinig echte uitschieters, maar slaagt er wel in je mee te sleuren in een constante vibe die best aanstekelijk werkt. Soms hoeft dat niet meer te zijn.