Popmuziek is zichzelf veel te serieus gaan nemen. Beyoncé? Zo classy! Lady Gaga? Zo saai! Sia? Zo braaf! Ken je ‘Telephone’, het duet van die eerste twee, nog? Dat was extravagante waan- en onzin op z’n best. Zo’n hitjes zijn ondertussen zeldzaam geworden. Wie niet voor vernieuwende r&b (Beyoncé en Rihanna) kiest, verliest zich vaak in de ernst waarmee pop nu behandeld wordt. Taylor Swift en Lorde hebben leuke liedjes, maar zullen nooit eens uit de band springen.

De uitzonderingen op de regel zijn momenteel Carly Rae Jepsen en Charli XCX, niet toevallig allebei in meer of mindere mate verbonden met PC Music. Die tweede heeft met ‘Number 1 angel’ een mixtape uitgebracht waarop ze zich verder toont als dé artieste die pop terug prettig wil maken en bovendien het genre echt wil vernieuwen. Dat mag geen verrassing meer zijn na ‘Vroom vroom’, de baanbrekende ep die ze vorig jaar samen met SOPHIE maakte.

Zo radicaal als die ep klinkt de nieuwe release helaas nooit. De zinderende maar bevreemdende producties worden in toom gehouden, de ravende clubsound is op één uitzondering na (de onweerstaanbare turn up-schijf ‘Roll with me’ met onmiskenbaar pompende productie van SOPHIE) ingeruild voor toegankelijkere pop, terwijl de aalgladde, bazige en soms lege vocals plaatsmaken voor iets minder gekke zang. Charli heeft dus toegevingen gedaan, maar dat is niet zo erg: ‘Number 1 angel’ onderscheidt zich nog steeds met gemak van andere releases op het vlak van vooruitstrevendheid én vindt bovengemiddeld vaak de balans tussen experimentele productie en heerlijke popsong.

Op deze mixtape etaleert de Britse hedendaagse punkster naast een feilloos hitinstict ook haar innerlijke Kanye West. Ze doet namelijk beroep op een heleboel minder bekende artiesten en haalt het beste in hen naar boven om ze de aandacht te geven die ze verdienen. Denk in de eerste plaats aan de eclectische maar daarom niet minder mooie reeks gastartiestes. Abra steelt de show op het sketchy ‘Drugs’, CupcakKe toont haar braafste en bekwaamste kant op de verrassende samenwerking ‘Lipgloss’ (hoogtepuntje!) en gelijkgezind feestbeest MØ toont zich verrassend relevant op ‘3AM (Pull up)’.

De producties komen daarnaast voornamelijk uit het kamp van PC Music, dat intussen een mooie evolutie heeft doorgemaakt. Terwijl bijvoorbeeld Lil Data en GFOTY eigenzinnig verder blijven doen, hebben de meer commerciële artiesten hun weg naar de mainstream gevonden om daar vanuit het establishment een poprevolutie in gang te zetten. De tegenwind die ze na de initiële hype hebben gekregen heeft hen niet kunnen stoppen en na een dipje is de output van A. G. Cooks team de laatste tijd weer steevast sterk.

In combinatie met het sterke songschrijverschap van XCX zorgen de veelal excellente producties ervoor dat deze verzameling nummers geen enkel dipje kent. Er zijn een paar typische albumtrackanthems waarin Aitchison (echte naam) kenmerkend lui en luid mag zijn. De badass opener ‘Dreamer’ is er zo eentje, met een onmisbare feature van Starrah – haar flow wordt trouwens netjes gekopieerd door Charli – en een instrumental van A. G. op z’n Hudson Mohawkes. Megalomaan, yolo en uitdagend: dat is op en top ‘Number 1 angel’.

Hitjes met mainstreampotentieel zijn minder talrijk. ‘3AM (pull up)’ is de schitterende uitzondering: over wat kristalheldere synths en The xx-achtige belletjes dropt de 24-jarige Engelse een instant bangend refrein dat met z’n “pull up, pull up”-ritme instant legendarisch voelt. ‘Babygirl’ is een tweede hitgevoelig liedje maar valt misschien net een tikkeltje uit de toon met z’n lichte retrovibe (maar wat kan je anders verwachten van een Uffie-feature?)

Verder valt op hoe Charli speels is blijven klinken, terwijl ze het kinderachtige van bijvoorbeeld ‘Break the rules’ eraf heeft geveild. Noemenswaardig in dat verband is ‘ILY2’ met een onverwachte, maar supercoole Danny L Harle-productie die een brullende glossy gitaarmuur contrasteert met dartelende faux-synths. ‘t Is donker en volwassen enerzijds, supertoffe huppelpop anderzijds. ‘White roses’ toont dankzij een eerste sultry r&b-uitstapje van Charli daarnaast dat de Britse wildebras ook zonder de houding van een schreeuwende puber indruk kan maken. ‘Drugs’, tot slot, brengt zowel qua productie als qua lyrics een donkere ondertoon, zonder z’n gevoel voor humor te verliezen (“baby you’re the love of my life / selling all the drugs that I like”).

Dat alles maakt van ‘Number 1 angel’ niets minder dan een essentiële release. Het is niet alleen een hoogtepunt in Charli’s eigen carrière, maar ook een mijlpaal binnen de popmuziek. Deze mixtape staat vol slimme state of the art-songs die catchy zijn waar kan en eigenwijs waar nodig. De Britse heeft altijd met haar werk een gevoel van vrijheid willen geven en promoten. Hier voegt ze de daad bij het woord en dropt ze op een gratis release gewoon tien baldadige nummers die too cool for school zijn én pop terug prettig maken.