Een thuismatch van Club Brugge, een aflevering van ‘De slimste mens ter wereld’, een pintje na het werk. Er zijn zo van die dingen die nooit tegenvallen, maar waarvan je weet dat je elders misschien net dat tikje meer waar voor je geld kan krijgen. Een nieuwe plaat van Calexico hoort ook in dat rijtje thuis. Al acht studio-albums lang leveren de Amerikanen consistente kwaliteit, zonder een echte hit of ontegensprekelijke klassieker voort te brengen. Het genre – rootsmuziek die schippert tussen americana, country en folk met een Mexicaanse inslag – leent zich daar minder toe, al liet pakweg The War on Drugs zien dat je de grote massa wel kan overtuigen door een fikse twist aan de muziek te geven.

En zowaar, op hun negende ‘The thread that keeps us’ verrassen Burns en Convertino ons meteen zoals ze dat eigenlijk nog nooit hebben gedaan. ‘End of the world with you’ start als een uptempo popsong met een refrein dat blijft hangen, tot een scheurende, compleet overstuurde gitaar het na een minuut helemaal openrijt. Dat brave randje van Calexico is wat ons altijd al wat tegenstond en dat is de reden waarom we de dissonant klinkende gitaar die ook in ‘Voices in the field’ opduikt  meteen tegen het hart drukken. Met het alweer lekker rockende ‘Bridge to nowhere’ scoren ze helemaal een hattrick.

Het is er evenwel niet altijd boenk op. Zo zijn ‘Girl in the forest’, ‘The town and miss Lorraine’ en afsluiter ‘Music box’ ietwat belegen folkliedjes waarvan je opa misschien zal smullen, maar waar wij warm noch koud van worden. En het Mexicaanse ‘Flores y tamales’ is zo Buena Vista Social Club dat het alle eigenheid mist. Het zorgt er meteen voor dat ‘The thread that keeps us’ niet dat meesterwerk zal worden dat ze nochtans in de vingers hebben, gezien het openingstrio.

Toch biedt het album meer avontuur dan de voorgangers. Het ronduit funky ‘Another space’, opgebouwd rond een catchy orgelriedeltje en alweer heerlijk ontspoorde blazers, is Calexico zoals we ze altijd al hadden willen horen. In ‘Eyes wide awake’ ontdekken we weer de gitaren van het openingstrio in combinatie met een slepende, klagerige, pakkende zanglijn. En zijn wij de enigen die hier moeten denken aan Pixies’ ‘Where is my mind’?

Eén keer flirten ze met de hit die ze verdienen. Als Beirut met ‘Nantes’ een wereldhit mocht scoren, heeft Calexico hetzelfde recht met het fantastische ‘Under the wheels’. We horen een rappende Burns een heus ska-nummer inzetten – ongezien in de wereld van Calexico. En dan dat refrein: wat een openbaring. Dit is niet meer Club Brugge, die is Lionel Messi. Het is er eentje van ‘één keer horen en een hele dag neuriën’, inclusief gelukzalige glimlach op het gezicht. “Under the wheels of the war machine, always someone else’s scheme”, voor eeuwig vastgeroest in ons hoofd. De politieke boodschap ontging ons zowaar.

‘The tread that keeps us’ is niet volmaakt, maar is misschien wel de beste die Calexico ooit gemaakt heeft. Meer spanning, meer avontuur, meer verrassing en één wereldnummer: eigenlijk hadden we het niet meer van hen verwacht.

Calexico speelt 24 maart een uitverkochte show in De Roma.